شهادت مىدهم كه معبودى نيست جز « الله » خداوندى كه « اوّل » است هر چند نمىتوان او را « نخستين » ناميد ، و نيز خداوندى كه « آخر » است هر چند نمىتوان او را « پايان » نام نهاد [1] .
خداوندى كه دائمى و هميشگى است و از اسرار و خفايا آگاه است .
و شهادت مىدهم كه محمّد بندهء پر ارج و پيامبر امين او است ، او به اطاعت خداوند معروف است و براى شفاعت كردن برگزيده شده است ، خداوند او را براى از بين بردن كژىها و ارائه حجّتها فرستاده تا براى مؤمنين رحمت و بر كافرين حجّت باشد ، او را با ملائكه تأييد فرمود تا اينكه دين خداوند را على رغم ميل مشركين آشكار و پيروز گردانيد ، درود خدا بر او و خاندان پاكش باد .
و گواهى مىدهم كه علىّ بن ابى طالب ، امير المؤمنين و مولى و سرپرست مسلمين و خليفهء رسول ربّ العالمين است ، و شهادت مىدهم كه أئمّه هدى ، كه

[1] . زيرا اگر او را متّصف به ابتداء و انتهاء بدانيم اين توهّم پيش مىآيد كه ذات اقدس او محدود به زمان است يعنى او را در آغاز و انجام زمان تصوّر كنيم ، به عبارت ديگر ممكن است تصوّر نماييم كه او قبل از اوّلين موجود و بعد از آخرين موجود قرار دارد كه در اين صورت او محدود به زمان خواهد بود ، و حال آنكه اين طور نيست بلكه مراد از « اوّل » و « آخر » بودن او ، هميشگى بودن او است و نه در ابتداء و انتهاء زمان قرار داشتن .

2