نگردد و فهميدن ابتدائى را كافى از فهم نهائى نداند ، و در مورد شبهه بيشتر توقف كند و بحجت بهتر بچسبد و از مراجعه خصمان طرف مرافعه كمتر دلتنگ شود و براى كشف حقيقت شكيباتر باشد ، و چون حكم روشن شد قاطعتر حكم بدهد ، از آنها كه مدح و ثنايش بخود بالنده نكند و اغراقگوئى دلش را نبرد و گوش بتبليغ و ترويج ندهد و منصب قضاوت خود را بكسى كه چنين است واگذار و آنان كميابند ، سپس از قضاوت او بازرسى كن و در بخشش را بروى او بگشا تا آنجا كه رفع نيازش بشود و بدان در زندگى كمك گيرد و حاجت او بمردم اندك باشد و در نزد خود مقامى باو بده كه مخصوصان ديگرت را در آن طمعى نباشد تا از اينكه مردان بلندپرواز او را دريابند و از كارش بركنار كنند آسوده زيد ، در حضورت از او خوب احترام كن و او را نزديك خود بنشان و قضاوتش را اجراء كن و حكمش را نافذ دار و پشتيبانش باش و يارانش را از برگزيده همگنان وى در فقه و ورع و خيرخواهى در باره خدا و بندگانش كه پسند تواند مقرر دار تا در آنچه مورد شبهه او باشد با آنها گفتگو كند و در آنچه نميداند از دانش آنها استفاده كند و آنان گواه قضاوت او باشند ميان مردم ان شاء الله .
سپس توجه كن بآنها كه از اطراف حكومتت گزارش احكام قضائيه را ميدهند بايد بكوشش تو انتخاب شود قاضيانى باشند كه مختلف قضاوت نكنند و پشت بحكم خدا و سنت رسولش ندهند زيرا اختلاف در حكم از بين بردن دادگسترى و خطر براى دين است و يك سبب از تفرقه است ، و خدا روشن كرده كه چه بياورند و چه را خرج كنند ، و فرمود هر چه را ندانند رجوع كنند بكسى كه خدا علم قرآنش را بدو سپرده و در او خواسته كه حكمش را نگهدارد ، همانا اختلاف قاضيان از اين راه است كه بر امام خود بشورند و هر كدام برأى خود اكتفا كنند در برابر كسى كه خداوند پيروى و دوستى او را واجب كرده و دين و اهل دين بر اين روش

131