بنام خداوند بخشنده مهربان سپاس از آن خداونديست كه از سپاس هر سپاسگزارى بىنياز است ولى آن را روشى براى اعتراف بمقام لاهوتى و صمدى و ربانيت خود مقرر ساخته ، و وسيله فزايش رحمت و جاده جستجوى احسان خود نموده است ، حقيقت اعتراف بنيكى انعامش را در درون لفظ نهان ساخته ، و خود سپاسگوئيش نعمت ديگرى است كه آن را فراهم نموده است ، و اعتراف بزبان را جاى گزين هر گونه سپاسى پذيرفته است .
من گواهم كه نيست شايسته پرستشى جز خدا يگانه است ، شريك ندارد ، اين گواهى از درون پاكى تابيده و زبانى بدان گويا است كه از راز درست نهائى تعبير كرده است ، راستش اينست كه اوست آفريننده ، برازنده ، صورتگر ، از آن او است هر نام زيباتر ، بمانندش چيزى نيست زيرا هر چيز از خواست او است ياراى همانندى پديدارنده خود را ندارد .
من گواهم كه محمد بنده و رسول او است ، در ديرين كهن او را بر همه امم برگزيد چه ميدانست هم شكل و همانند ابناء جنس خود نيست ، او را برگزيد تا از جانب او فرمانده باشد و باز دارنده ، در همه جهان آفرينشش او را بجاى خود پرداخت كن گماشت ، زيرا ديده‌ها خود او را در نيابند و انديشه هاى

1