132 - هر كس خشنودى مخلوق را به بهاى خشم خالق جويد ، خداوند - عزّ و جلّ - همان مخلوق را بر او مسلَّط سازد 133 - همانا خداوند در ميان بنده هايش مردمى را براى نيازهاى آنان آفريده كه شيفته احسانند و سخاوت را بزرگوارى شمارند . و خدا اخلاق نيك را دوست دارد 134 - همانا براى خداوند بندگانى است كه مردم براى رفع حاجات خود به آنان پناه مىبرند ، آنان همان كسانند كه در روز رستاخيز از عذاب الهى در امانند 135 - همانا مؤمن تربيت شده خداست ، هر گاه خدا به او گشايش دهد ، او نيز گشاده دست مىگردد و چون خداوند از او دريغ نمايد ، او چاره جز دريغ ندارد 136 - بر مردم روزگارى فرا مىرسد كه اگر دنياشان تأمين باشد ، هر چه از دينشان آسيب ببينند ، باكى ندارند 137 - خداوند دلهاى بندگانش را بر دوستى كسى كه به او احسان كند و بر دشمن كسى كه به او بدى نمايد ، سرشته است 138 - هر گاه امّت من پانزده خصلت را دارا شوند به بلا دچار مىشوند . عرض شد : اى پيامبر خدا ! آن خصلتها چيست ؟ فرمود : هر گاه درآمدها در دست عدهء مخصوصى باشد ؛ امانت را غنيمت شمارند ؛ پرداخت زكات را خسارت پندارند ، مرد به فرمان همسرش باشد ولى با مادرش نافرمانى كند ؛ نسبت به دوست خود نيكوكار باشد ولى نسبت به پدر خود جفاكار ؛ آوازهاى نامشروع در مسجدها بلند شود ، مرد را از ترس گزندش گرامى دارند ؛ پيشواى قوم ، پستترين فرد جامعه باشد ، هر گاه ابريشم پوشند ، مىبنوشد كنيزان آوازه خوان استخدام نمايند ؛ ساز بنوازند و آيندگان اين امّت ، پيشينيان خود را لعنت كنند ، در چنين شرائطى مىبايست در انتظار اين سه پيشامد باشند : باد سرخ ، مسخ شدن مردم و از هم پاشيدگى نظم جامعه .

89