امام عليه السّلام فرمود : بسيار خوب ، دوات و كاغذى آوردند و نوشت :
* ( بِسْمِ الله الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ) * . همهء امور اديان چهار چيز باشد : امرى كه اختلافى در آن نيست و مورد اتّفاق امت است كه ضرورتى است كه از آن ناچارند - روايات مورد اتفاقى كه هدف نهايى است و هر نوع شبهه اى بر آن عرضه شود و هر رخدادى از آن استنباط گردد و آن روايات مورد اتفاق امت است - و امرى كه احتمال ترديد و انكار در آن داده مىشود و راه شناختنش اين است كه آنان كه خواهان دليلى بر آن هستند از متخصص و اهل فنّ توضيح خواهند ، از آيات قرآنى كه تفسيرش مورد اتفاق است و سنّتى كه مورد قبول همه است و اختلافى در آن نيست - يا قاعده اى است كه خرد ، آن را عادلانه بداند و مجالى براى خاصه و عامهء امت در ترديد و انكار آن نباشد .
و اين دو امر از امر يكتاپرستى و پايينتر از آن تا ديهء يك خراش در بدن و بالاتر از آن را در برمىگيرد . اين است ميزان و ترازويى كه امر دين بر آن عرضه مىشود ، پس هر چه را كه دليلش براى تو ثابت شد برگزين و هر چه را كه دليلش براى تو پوشيده ماند باطل شمار . پس هر كه يكى از اين سه را [ قرآن ، سنت ، قاعدهء عقلى ] آورد ، پس آن همان برهان رسايى است كه خداوند در فرمايش خويش براى پيامبرش بيان فرموده است : « بگو : برهان رسا ويژهء خداست ، و اگر خدا مىخواست قطعا همهء شما را هدايت مىكرد » . [ انعام ( 6 ) ، آيهء 149 ] برهان رسا به نادان مىرسد و او با نادانى خويش ، آن را درك مىكند همان طور كه دانا با دانايى خويش آن را درك مىكند ؛ زيرا خداوند دادگرى است كه ستم روا نمىدارد ، با آفريدگانش به آنچه مىدانند برهان مىآورد و آنان را به آنچه مىدانند فرا مىخواند ، نه به آنچه كه نمىدانند و آگاهى ندارند . پس هارون الرشيد جايزه اى به امام عليه السّلام داد و او را بازگردانيد . و اين روايت طولانى است .
سخنانى كوتاه از امام كاظم عليه السّلام كه در همين زمينه‌ها ( پند و حكمت و غيره ) روايت شده است 1 - آن كس كه در بارهء خدا انديشه مىكند سزاست كه خداوند را در روزى ، كند كار نشمارد و در قضاء الهى خدا را متهم نكند 2 - مردى گفت : از امام كاظم عليه السّلام در مورد يقين پرسيدم . امام عليه السّلام فرمود : بر خدا توكل كند و فرمانبردار خدا باشد و به قضاء و خواستهء الهى راضى باشد و [ كار خويش را ] به خدا بسپارد .

743