اى مردم ! بىگمان [ ريختن ] خونهايتان و آبروهايتان بر شما حرام است تا به پروردگار خود برسيد ، همچون حرمت امروزتان در همين سرزمين خودتان ؛ هان ! آيا به خوبى رسالت خويش را رساندم ؟ بار الها تو خود شاهد باشد ! پس هر كس را امانتى سپردند ، بايد آن را به كسى كه او را بر آن امين دانسته است برگرداند . همانا هر ربايى كه در روزگار جاهليّت بوده است لغو و باطل است و به راستى نخستين ربايى كه به لغو آن آغاز كنم بهرهء پولهاى [ عمويم ] عباس بن عبد المطَّلب است و همانا هر خونى كه در روزگار جاهليّت ريخته شده باشد ، مجازاتش لغو مىگردد و نخستين خونى را كه از خونهاى روزگار جاهليّت لغو مىسازم ، خون عامر بن ربيعه پسر حارث بن عبد المطَّلب است [ كه در زمان جاهليّت در جستجوى دايه اى بود كه قبيلهء بنى هذيل او را كشتند ] . و همانا كارها و رسمهاى افتخار آميز عصر جاهليّت ملغى است به جز دربانى و خدمتگزارى خانهء كعبه و آب دادن به حاجيان . و در قتل عمد ، قصاص است و در شبه عمد كه به وسيلهء عصا و سنگ صورت مىگيرد ، صد شتر ديه اش مىشود و هر كه فزونتر خواهد به جاهليّت بازگشته است . اى مردم ! همانا شيطان نوميد شده از اينكه در سرزمين شما مورد پرستش قرار گيرد ولى پاره اى از كارهايتان كه آنها را كم اهميت و كوچك مىشماريد ، سبب خشنودى اوست . اى مردم ! « نسيء [ يعنى ماهى را تغيير و تبديل كردن به ماهى ديگر و حكم ماه حرامى را در هر سه سال ، سالى ده روز به ماهى متأخر انداختن كه بدعت زمان جاهليّت بود ] افزايش در كفر است كه كافران به آن وسيله به گمراهى كشيده مىشوند ؛ زيرا در سالى آن ماه را حلال مىشمارند و در سالى حرام تا با شمارهء ماه هايى كه خداوند حرام گردانده است ، همساز و برابر شوند ، در نتيجه آنچه را خداوند حرام شمرده است حلال شمارند » . [ سورهء توبه ، آيهء 37 ] و به راستى ، زمان دايره وار است همچنان كه روزى كه خدا آسمانها و زمين را آفريد چنين شكلى داشت . « در حقيقت ، شمارهء ماه‌ها نزد خدا ، از روزى كه آسمانها و زمين را آفريد ، در كتاب [ علم ] خدا ، دوازده ماه است ؛ از اين [ دوازده ماه ] ، چهارده ، [ ماه ] حرام است . [ سورهء توبه ، آيهء 36 ] سه ماه پياپى است ؛ ذى القعده ، ذى الحجّه و محرّم ؛ و ماه رجب كه بين ماه جمادى و ماه شعبان قرار دارد ؛ هان ! آيا پيام را رساندم ؟ بار الها خود گواه باش ! اى مردم ! همانا زنانتان بر شما حقّى دارند و شما نيز بر آنان حقّى داريد ؛ حقّ شما بر آنان اين است كه كسى را به بسترتان راه ندهند [ يعنى پاكدامن باشند و خيانت نكنند ] و كسى را كه نمىپسنديد بدون اجازهء شما به خانه هايتان راه ندهند ؛ و هرزگى نكنند پس اگر چنين كردند خداوند به شما اجازه داده كه بر ايشان سخت گيريد و در خوابگاه‌ها تركشان نماييد و [ اگر راه نيامدند ] به زدنى كه تند و شديد نباشد بزنيدشان ، پس اگر از اين كارشان دست كشيدند و از شما فرمان بردند ، بر شماست كه خوراك و پوشاك ايشان را به اندازهء متعارف تأمين نماييد .

55