اى پسر جندب ! تمام نيكى و تمام بدى فراروى توست ولى هرگز نيكى و بدى را به تمام و كمال جز در آخرت درنخواهى يافت ؛ زيرا خداى جليل و عزيز ، تمام نيكى را در بهشت و تمام بدى را در دوزخ قرار داده است چرا كه آن دو جاودانه‌اند . بر آن كس كه خداوند او را هدايت كرده و به ايمان گراميش داشته و راه رشد را به وى الهام نموده و به او عقلى نعمتشناس داده و حكمتى به او ارزانى داشته كه امور دينى و دنيوى خود را چاره سازى نمايد ، واجب است كه خود را وادار به سپاسگزارى خداوند نمايد و كفران نعمت نكند و خداوند را ياد نمايد و فراموشش نكند و خدا را فرمان برد و از او سرپيچى ننمايد ؛ براى ديرينه اى كه تنها به او حسن نظر داشته و براى نعمت تازه اى كه نصيبش ساخته آنگاه كه او را آفريده است و براى پاداش شايانى كه وعده اش داده و فضل و لطفى كه شامل حالش كرده و بيش از توان او كه از انجام دادن آن عاجز شود بر دوش او ننهاده و ضامن شده او را يارى دهد تا برداشتن بار تكاليف بر وى آسان گردد و باز براى انجام همان تكاليف اندك ، يارى خواستن از خودش را بر او تجويز فرموده است و با اين همه لطف و عنايت خدا ، اين بنده از فرمان الهى روگردان است و عاجز نما ! آرى ، اين بنده جامه بىاعتنايى به آنچه ميان او و پروردگارش در جريان است ، دربركرده ، گردنبند هواپرستى را برگردن خويش آويخته ، دنبال رو شهوات گشته و دنيا را بر آخرت ترجيح داده و او با اين حال و وضع وخيم ، آرزوى باغهاى بهشت را در سر دارد ! و سزاوار نيست كسى كه كردارش مانند تبهكاران است به جايگاه نيكان چشم طمع دوزد .
هلا ! اگر آن روز فرا رسد و روز قيامت برپا گردد و هنگامهء سخت بيايد و خداوند جبروتمند براى داورى ميان مردم ترازوى عدل برآويزد و مردم براى حسابرسى حضور يابند ، در اين موقع است كه پى مىبرى كه برترى و بزرگوارى از آن كيست و افسوس و پشيمانى از آن چه كسى است ! پس اينك در اين دنيا كارى كن تا در سايهء آن اميد كاميابى در آن دنيا را داشته باشى .
اى پسر جندب ! خداوند جليل و عزيز در يكى از وحىهاى خود مىفرمايد :
« به راستى ، من نماز كسى را مىپذيرم كه در برابر عظمت من سر فرود آورد و به خاطر من نفس خود را از شهوتها باز دارد و روزش را با ياد من سپرى نمايد

549