نامهء امام سجاد عليه السّلام به محمّد بن مسلم زهرى كه در آن وى را نصيحت كرده خداوند ، ما و تو را از فتنه‌ها حفظ كند و بر تو رحم نمايد تا گرفتار دوزخ نشوى ؛ در حقيقت ، تو به حال و روزى افتاده اى كه جا دارد هر كه تو را در اين حال و وضع بيند بر تو دلسوزى نمايد . به تحقيق ، بار نعمتهاى الهى كه تو را از تنى سالم و عمرى طولانى برخوردار ساخته بر دوش تو سنگين شده ، حجّتهاى خدا بر تو تمام گشته چرا كه تو را با كتابش آشنا ساخته و فهم دين خود را به تو آموخته و سنّت پيامبرش را به تو معرفى كرده و در برابر هر نعمتى كه به تو داده و هر حجّتى كه براى تو آورده ، وظيفه اى را بر دوش تو نهاده كه مورد نظر اوست و اين همه ، براى آن است كه ميزان سپاسگزارى تو را آزمايش نمايد و لطف و فضل خود را بر تو آشكار سازد و در اين خصوص فرموده است : « اگر واقعا سپاسگزارى كنيد ، نعمت شما را افزون خواهم كرد و اگر ناسپاسى نماييد ، قطعا عذاب من سخت خواهد بود » [ سورهء ابراهيم ( 14 ) ، آيهء 7 ] ؛ پس بنگر فرداى قيامت كه در پيشگاه خدا خواهى ايستاد چگونه مردى خواهى بود ؟ آن روزى كه خدا در بارهء نعمتهاى خويش از تو بازجويى نمايد كه چگونه حقّ آنها را رعايت كرده اى ؟ و در خصوص حجّتهاى خود سؤال نمايد كه چگونه با آنها برخورد نموده اى ؟ مبادا گمان كنى كه خدا از تو عذرى پذيرد و به تقصير تو راضى گردد .
هيهات هيهات ! اين چنين نيست . خداوند در قرآن علما را مسئول دانسته آنجا كه فرموده : « حتما بايد آن را به وضوح براى مردم بيان نماييد و كتمانش مكنيد » [ سورهء آل عمران ( 3 ) ، آيهء 187 ] .
و بدان كه كمترين چيزى كه كتمان نموده اى و سبكترين بارى كه بر دوش دارى اين است كه با انس خود ، ستمگر را از وحشت تنهايى رها ساخته اى و راه گمراهى را با نزديك شدن به او و پذيرفتن دعوتش ، برايش هموار كرده اى ؛ وه ! چه مىترسم كه فرداى قيامت همراه با خيانتكاران گرفتار گناه خود باشى و به خاطر درآمدى كه در اثر كمك به ستمگران به دست آورده اى مورد بازخواست قرار گيرى ؛ زيرا تو چيزى را دريافت كرده اى كه نه از آن تو است و نه از آن كسى كه آن را به تو بخشيده است و به كسى نزديك شده اى كه حقّ هيچ كس را نپرداخته است و تو نيز از اين نزديكى خود به او براى جلوگيرى از باطل استفاده نكرده اى و كسى را كه به جنگ خدا رفته دوست داشته اى . آيا غير از اين است كه دعوت آنها از تو براى اين بود كه تو را محور چرخش دستگاه ظلم و ستم خود قرار دهند ؟ ! و با پل قرار دادن تو راهى براى گرفتار ساختن مردم پيدا كردند و تو را نردبان گمراهى و مبلَّغ تباهكارى و پويندهء راه خود نمودند . در تو نسبت به علماء [ آل محمّد عليهم السّلام ] بذر شك و شبهه كاشتند و به وسيلهء تو دل نادانان را صيد كردند

483