و آنچه مىدانى به او بنمايانى ، آنسان كه اگر جاى او بودى ، همان گونه عمل مىكردى و اين رهنمود دادن مىبايست با نيكوئى و نرم خويى باشد چرا كه نرم خويى ، اندوه را بدر كند و سختگيرى ، هم دلى را گريزان سازد و چنانچه تدبيرى براى او نيافتى ولى كسى را مىشناسى كه به نظر او اطمينان دارى و خودت ، رهنمود او را مىپسندى ، او را به آن شخص راهنمايى كنى و نشان بدهى پس در اين صورت در خيرخواهى به او كوتاهى نكرده اى و در نيكى رسانى بدو كم كارى ننموده اى . و لا حول و لا قوّة الَّا با لله .
40 - و امّا حقّ مشاور تو اين است كه در نظرى كه بر وفق مراد تو نيست و او به تو مشاوره داده است ، متّهمش نكنى چرا كه به راستى اين ناهماهنگى بين نظر او و تو ، همان گوناگونى و اختلاف بين نظرات مردم است . پس اگر به راهنمايى او بدگمانى ، مختار مىباشى ولى متّهم كردن كسى كه به عقيدهء تو سزاوار مشاوره بوده ، شايسته نيست و براى اين كه نظرش را به تو نمايانده و به نيكى به تو مشاوره داده است ، سپاسداريش را وامگذارى و چون نظرى مناسب خواست تو داد ، خدا را شكر كنى و اين نظر را با سپاسگزارى از برادرت قبول نمايى و در پى فرصتى باشى كه اگر از تو مشاوره اى خواست همان گونه جبران نمايى . و لا قوّة الَّا با لله .
41 - و امّا حقّ اندرزجوى تو اين است كه تا بدان جا كه سزاوار اوست و تاب مىآورد ، پندش دهى و آن گونه سخن گويى كه به گوشش نيكو آيد و توان فهمش را داشته باشد ؛ چرا كه هر عقلى شايستهء نوعى از سخن است كه آن را بفهمد و متوجّه شود ولى مىبايست شيوه ات مهرورزى باشد . و لا قوّة الَّا با لله .
42 - و امّا حقّ اندرزگوى تو اين است كه براى او افتادگى كنى و از چشمهء پندش ، دلت را سيراب كنى و بدو گوش بدارى تا پندش را بدانى ؛ آنگاه در پندش انديشه نمايى ؛ پس چنانچه به درستى پندت داده خدا را سپاس بگزارى و از او پذيرا باشى و ارزش رهنمودش را بدانى و اگر تو را رهنمودى نادرست داده با او ، با محبّت برخورد كنى

471