و بر از دست رفتن دارايىاش [ كه به تو قرض داده ] ، برخورد ناپسند [ خودت را ] ميفزاى ؛ چرا كه اين رفتار ، پست پيشه گى است . و لا قوّة الَّا با لله .
36 - و امّا حقّ آن كس كه با او نشست و برخاست دارى اين است كه او را فريب ندهى و با او ناراستى نكنى و به او دروغ نگويى و مكر نورزى و در راه دوستت همچون دشمنى كه بىملاحظه است ، سنگ اندازى نكنى و چون به تو اعتماد كرد تا توانى برايش تلاش نمايى و بدانى كه مكرورزى با كسى كه به تو اطمينان نموده بسان خوردن رباست . و لا قوّة الَّا با لله .
37 - و امّا حقّ خصمى كه بر عليه تو اقامهء دعوى كرده اين است كه اگر اقامهء دعوى او به درستى است ، دليلش را نقض و ادعايش را بىاثر مكنى و به سود او ، دشمن خودت گردى و بر آن داورى كنى و بدون شهادت گواهان ، بر حقّ او گواهى دهى ؛ چرا كه اين گونه رفتار حقّ خدا بر توست و چنانچه ، ادعاى او نادرست بود ، با او مدارا كنى و [ از كردهء خود نزد خدا ] بيمناكش سازى و به دين خودش سوگندش دهى و با ياد آورى خداوند ، گران رفتارى او را درهمشكنى و خود سخن بيهوده و ناصواب را وارهانى كه اين بيهوده گويى نه تنها دشمنورزى خصم تو را باز ندارد بلكه تو را به گناه او گرفتار كند و شمشير عداوتش را بر تو تيز كند ؛ چرا كه سخن ناپسند شرّ را برانگيزد و سخن پسند شرّ را براندازد . و لا قوّة الَّا با لله .
38 - و امّا حقّ خصمى كه تو عليه او اقامهء دعوى كرده اى اين است كه اگر عليه او به درستى اقامهء دعوى كرده اى ، براى بيان ادعاى [ خودت ] پسنديده سخن بگويى ؛ زيرا شنيدن [ و تحمل ] ادعا برخوانده [ آن كس كه عليه او ادعايى شده ] سخت مىباشد و دليل خويش را با نرم رفتارى و مداراگونه ترين حالت و واضحترين گفتار و نيكوترين روش بيان كنى و او با درگيرى و قيل و قال ، تو را از دليلت دور نسازد آن گونه دليلت از دست رود و ديگر نتوانى به دست آورى . و لا قوّة الَّا با لله .
39 - و امّا حقّ آن كس كه جوياى تدبير و نظر توست اين است كه اگر تدبير نيكويى يافتى در پند دهى به او تلاش كنى .

469