29 - و امّا حقّ پيش نمازت اين است كه بدانى او واسطهء ميان تو و خدا و نمايندهء تو در نزد خداوند مىباشد .
و او از جانب تو سخن مىگويد و تو از جانب او سخن نمىگويى . براى تو دعا مىكند و تو برايش دعا نمىكنى و براى تو [ از خداوند چيزى را ] خواستار مىشود و تو در مورد او [ چيزى را ] خواستار نمىشوى و تو را از اضطراب ايستادن در نزد خداى و خواستار شدن از او بىنياز مىكند و تو او را در اين كار بىنياز نمىسازى ؛ پس اگر در بخشى از اين وظائف ، كم كارى باشد بر دوش اوست و نه تو و چنانچه گناهكار باشد ، تو شريك گناه او نيستى و او افزون بر تو چيزى ، ندارد ؛ پس تو را در پناه خويش گرفته و با نمازش ، نماز تو را محافظت كرده است ؛ پس او را بر اين كار سپاس بگزار . و لا حول و لا قوّة إلَّا با لله .
30 - و امّا حقّ همنشين تو اين است كه با او نرم رويى و پاك خوئى نمايى و در سخن پردازى انصاف دهى و چون خواستى [ در هنگام گفتگو ] از او چشم بردارى ، در چشم بردارى خويش زياده روى نكنى و در سخن پردازى ، فهماندن به او را بخواهى ؛ پس اگر تو به ديدنش رفتى و همنشين او شدى در برخاستن از نزد او ، اختيار دارى و اگر او ، همنشين تو شد ، او نيز در برخاستن اختيار دارد ولى تو بدون اجازهء او بلند نشو . و لا قوّة إلَّا با لله .
31 - و امّا حقّ همسايه نگاهدارى از [ حق و اموال ] او در غيابش و ارجمند دارى او در حضورش و مدد دهى و يارى رسانى در حضور و غيابش مىباشد و عيبش را نجوى و براى آگاهى از بدى او جستجو نكن ؛ پس اگر ناخواسته و بدون تلاش ، بديش را دانستى بر دانستهء خويش ، حصارى استوار و پرده اى پوشاننده باش آن گونه كه چون نيزه‌ها آن دل راز دار را بشكافند به آن دست نيابند .
آنگاه كه او بىخبر است ، بر آنچه عليه اوست گوش نسپار ، در سختى او را رها نكن و هنگامهء نعمت بر او رشك نورز . از لغزش او گذشت كن و نادرستىاش را ببخش ، اگر با تو جاهلانه رفتار كرد ، بردبارى خويشتن را از او مضايقه منما و با او سازگارى كن تا بدزبانى را از او دور سازى و نيرنگ اندرز گوى دروغين را در بارهء او بىاثر كن و با بزرگى و ارجمندى با او برخورد كن . و لا حول و لا قوّة الَّا با لله .

465