و زبان عدالت را برايت به سخن آورده و تمام دنيا را براى تو روا ساخته و تو را سرور خويش گردانيده و از بند ، رهايت نموده و براى عبادت پروردگارت تو را آسوده گردانيده و براى آزادى تو كسرى دارايى را متحمل شده ؛ پس بدان كه او پس از خويشانت در زندگى و مرگت از همه كس به تو نزديكتر است و در مدد و يارى و همكارى در راه خدا ، از همه كس سزاوارتر است . پس تا او نيازمند توست ، خويشتن را بر او ترجيح مده .
26 - و امّا حقّ آن كس كه تو او را آزاد كرده اى اين است كه بدانى به راستى خداوند تو را پشتيبان و نگهدار و ياور و پناهگاه او ساخته و او را دستاويز و سببى ميان تو و خويش قرار داده و نيكوست كه تو را از آتش دوزخ دور سازد . پس پاداش پشتيبانى تو در آخرت مىباشد و در اين دنيا اگر خويشاوندى نداشته باشد ، به خاطر جبران مالت كه براى او صرف كرده اى و پس از پرداخت مالت ، به انجام حقّش به پا خاسته اى ، از او ارث مىبرى ؛ پس اگر حقّش را به انجام نرسانى بيم آن مىرود كه ميراثش بر تو روا نباشد . و لا قوّة الَّا با لله .
27 - و امّا حقّ آن كس كه به تو نيكى كرده اين است كه او را سپاس دارى و نيكىاش را ياد كنى و سخنى پسنديده را در بارهء او [ در ميان مردم ] شايع كنى و در خلوت ميان خويش و خداى سبحان ، خالصانه دعايش كنى ؛ چرا كه به راستى چون اين گونه كردى در نهان و آشكار ، سپاسش گزارده اى و سپس اگر توان جبران نيكى او را دارى ، پس تلافى نما ، و گر نه در صدد جبران باش و براى تلافى ، خويش را آماده دار .
28 - و امّا حقّ اذان گو اين است كه بدانى او تو را به ياد پروردگارت مىاندازد و به نصيب و سهمت [ از عبادت ] فرا مىخواند و از برترين مددكاران تو در انجام وظيفه اى [ نماز ] است كه خداوند بر تو واجب نموده است پس او را بسان سپاسدارى از نيكوكنندهء بر تو ، سپاسگزار و اگر در [ نگاه كردن او ] به خانه ات [ از روى مناره ] به او بدبينى ، نبايد در كار الهى او ، بدو بدبين باشى و بدانى كه او بىترديد ارزانى خداوند بر توست ؛ پس ، در هر حال با شكرگزارى از پروردگار در مورد او ، با نعمت خداوند ، نيك رفتارى نما . و لا قوّة الَّا با لله .

463