13 - و امّا حق قربانى اين است كه با قربانى ، تنها ، پروردگارت را بخواهى و رحمت او و پذيرفتنش را خواستار شوى و براى جلب نظر ديگران نباشد ؛ پس چون چنين بودى سخت گير و ظاهر ساز نبوده اى و تنها خداى را خواستارشده اى و بدان كه به راستى خداوند با [ كار ] آسان ، خواسته مىشود [ و رضايتش جلب مىشود ] و با آنچه دشوار است خواسته نمىشود همان گونه كه خدا از بندگانش آسانگيرى خواسته و سختگيرى را نخواسته است و همچنين فروتنى براى تو نيكوتر از رياست مآبى است زيرا به زحمت اندازى و ولخرجى ، شيوهء رياست مآبان است ولى در فروتنى و نادار پيشه گى ، زحمت و پرخرجىاى نيست . زيرا كه اين دو خصلت موافق سرشت آن دو در نهاد آدمى هستند . و لا قوّة إلَّا با لله .
سپس حقوق پيشوايان 14 - و امّا حقّ آن كه بر تو تسلَّط دارد [ و حكومت مىكند ] اين است كه بدانى تو براى پيشوا ، آزمون [ و آزمايش ] هستى و با تسلطى كه خداوند از جانب او ، بر تو ، قرار داده آزموده مىشود و اينكه خيرخواه او باشى و با او ستيزه نكنى كه به درستى دست قدرت او بر تو گشوده است كه سبب هلاكت خويشتن و او مىگردى . و [ در مقابل سلطان ، خويشتن را ] خاردار و نرم خوئى كن تا خشنودى او را تا بدان جا كه زيانش به تو نرسد و به دينت ضررى نزند ، به دست آورى و در اين كار از خداوند مدد خواه و در قدرت با او به رقابت و ضدّيت برنخيز و دشمنى نكن ، زيرا كه اگر اين گونه كردى او را سپاس نداشته اى و بر خودت [ هم ] ناسپاسى كرده اى و خويش را دستخوش رفتار ناپسند او ساخته اى و او را هم به هلاكت كشانده اى و سزاوار است كه تو به زيان خود ، يارى رسانندهء او باشى و در هر چه با تو كند ، شريك [ همصدا ] با او باشى و لا قوّة إلَّا با لله 15 - و امّا حقّ استاد تو ، بزرگداشت او و احترام گذارى به مجلس اوست و نيكو گوش دادن به سخنان او و رو كردن به او و يارى رسانى به او به سود خودت است تا بتواند دانشى را كه به آن نياز دارى بياموزدت بدان گونه كه ذهن خود را تنها براى [ گوش دادن به سخنان ] او اختصاص دهى و فهمت را براى او به كار گيرى و با دلى پاك به سخنان او گوش سپارى و چشمت را با روشنى تمام با ترك لذّتها

455