6 - و امّا حقّ پاهايت اين است كه با آنها به محل ناشايست نروى و آنها را مركبى براى راه پويى به راهى كه خواركنندهء راه پوى آن است نسازى به خاطر اينكه پاهايت ، بار بر تو و پيمايندهء تو به راه دين و [ موجب ] پيشروى در آن هستند . و لا قوّة إلَّا با لله .
7 - و امّا حقّ دستت اين است كه به سوى ناشايست دراز نكنى تا به خاطر دست درازى ، در آن سراى از سوى خداوند عذاب شوى و در اين سراى دچار سرزنش مردم گردى و آن را از واجب خداوند فرو نبندى و لكن با فرو بستن دست از بسيارى از آنچه بر تو مباح و رواست و باز كردن دست بر بسيارى از آنچه كه بر آن واجب نيست [ و مستحب است ] بزرگش بدار ؛ پس چون در اين دنيا دستت [ از ناپسند ] بسته ماند و [ با انجام حلال ] شرفمند شد ، در آخرت پاداشى نكو برايش واجب مىگردد .
8 - و امّا حقّ شكمت اين است كه آن را ظرفى براى اندك و افزونى از حرام قرار ندهى و از حلال نيز به اندازه اش بدهى و آن را از اندازهء نيرو افزايى به شكمباره گى و ناجوانمردى نرسانى و چون به گرسنگى و تشنگى گرفتار آمدى آن را نگهدارى چرا كه سيرى ، زياده خور را سنگين سازد و كسل و ناتوان كند و از هر نيكى و احسان باز دارد و آشاميدنىاى كه نوشنده را به مستى كشاند ، خواركننده و مايهء نادانى و موجب از دست دادن مروّت است .
9 - و امّا حقّ عورتت اين است كه از كار ناشايست به دورش دارى و با چشم پوشى [ از حرام ] ، يارىاش كنى [ و نيرويش افزايى ] زيرا چشم پوشى از برترين ياوران است و مرگ را بسيار ياد آرى و خويشتن را به [ مجازات ] خداوند تهديد كنى و بترسانى كه پاكدامنى و نيروبخشى از جانب خداوند است . و لا قوّة إلَّا با لله سپس حقوق كردار 10 - و امّا حقّ نماز آن است كه بدانى به راستى نماز رهسپارى به سوى خداست و تو در محضر خداى ايستاده اى ؛ پس چون بر اين [ مطلب ] دانا شدى در جايگاه بندهء خوار مشتاق ترسان اميدوار درماندهء گريان باشى

451