10 - امام حسن عليه السّلام هنگام صلح با معاويه ، [ به طرفداران خود ] فرمود : به خدا سوگند ! ما از نبرد با مردم شام برنگشتيم [ نه از روى شك بود و نه پشيمانى و جز اين نبود كه با شاميان نبرد كرديم ] در حالى كه سلامت دل داشتيم و پايدارى . پس سلامت دل به دشمنى و پايدارى به بىتابى تبديل شد و شما مردم كوفه ، در شروع به جنگ با شاميان ، دين خودتان را بر دنياى خود ترجيح مىداديد و امروز دنياى خودتان را بر دين خود ترجيح مىدهيد ؟ !
11 - من هيچ كس را نمىشناسم مگر آن كه ميان خود و پروردگارش حماقتى نشان مىدهد 12 - به امام حسن عليه السّلام گفته شد : در تو عظمت است ! فرمود : بلكه در من عزّت است ؛ زيرا خداوند فرموده است : « عزّت از آن خدا و از آن پيامبر او و از آن مؤمنان است » [ سورهء منافقون ( 63 ) ، آيهء 8 ] 13 - [ امام حسن عليه السّلام در وصف برادر شايسته اى كه داشت فرموده ] : او از ديدگاه من از همه مردم بزرگتر بود و اساس بزرگى او به ديدهء من ، كوچكى دنيا در ديدهء او بود ، از سلطهء جهل برون بود ، دست دراز نمىكرد مگر نزد كسى كه مورد اعتماد بود و سودى [ براى مسلمانان ] در آن مورد نظر ، نه شكايتى داشت و نه خشمگين و ناخشنود بود ، بيشتر روزگارش را خموش بود ، اگر سخن مىگفت بر گويندگان و زبانآوران غلبه مىيافت . مردى افتاده بود و مردم ناتوانش مىانگاشتند امّا همين كه زمان كوشش و جديّت فرا مىرسيد ، شير بيشه را مىماند ! چون با دانشمندان جلسه داشت به شنيدن بيشتر شيفته بود تا به گفتن . اگر در سخن مغلوب مىشد در خاموشى مغلوب نمىشد .
اگر كارى را مىكرد ، مىگفت و اگر نمىكرد ، نمىگفت . اگر دو كار به او پيشنهاد مىشد كه نمىدانست كدام يك از آنها خدا پسندانه تر است آن را نمىپذيرفت كه نفس پسندانه بود ، هيچ كس را به كارى كه زمينهء عذر آوردن در آن بود سرزنش نمىكرد 14 - هر كه هميشه به مسجد رفت و آمد داشته باشد يكى از اين هشت چيز نصيبش گردد : نشانه اى محكم ، برادرى قابل استفاده [ علمى و معنوى ] ، دانشى تازه ، رحمتى مورد انتظار ، سخنى كه به راه راست هدايت نمايد يا از هلاكت برهاند و ترك گناهان از روى شرم و حيا يا از ترس خدا .

407