110 - صبر دو گونه است : صبر هنگام مصيبت كه نيكو [ و زيبا ] است و بهتر از آن صبر در برابر محرّمات الهى است . و ذكر دو گونه است : ياد خدا هنگام وقوع مصيبت كه نيكو و زيباست و برتر از آن ياد خدا در برابر محرّمات الهى است تا مانع انجام آن شود 111 - بار خدايا ! مرا نيازمند هيچ از بدان خلقت مساز و هر نيازى كه بر من مقدّر كرده اى حوالهء آن را به خوشروترين و بخشنده ترين و گوياترين و كم منّتگذارترين آنان ده 112 - خوشا به حال آن كس كه در طاعت خدا با مردم انس گيرد و مردم نيز با او انس گيرند 113 - به راستى ، از حقيقت ايمان آن است كه بنده راستگويى را شيوهء خود سازد تا از دروغ - در آنجا هم كه سود دارد - نفرت داشته باشد . و نبايد مرد با گفتار خود به شمارش علم خود پردازد 114 - امانت را به صاحبش باز پس دهيد گرچه كشندهء فرزندان پيامبران باشد 115 - تقوى اساس ايمان است 116 - هان ! ذلَّت در راه طاعت خدا به عزّت نزديكتر است از همدستى در راه نافرمانى خدا 117 - مال و فرزندان كشت اين جهاناند و عمل صالح كشت آن جهان و بسا باشد كه خداوند اين هر دو نعمت را نصيب مردمانى سازد 118 - در تورات در دو صحيفه نوشته است : يكى اينكه ، هر كه بر دنيا اندوه خورد به قضاى الهى راضى نشده و هر مؤمنى كه از مصيبت رسيده بر خود به دشمن دين خود شكايت نمايد از پروردگار خود به دشمن شكايت برده است . و هر كه به ثروتمندى به خاطر ثروت او تواضع نمايد دو سوم دينش بر باد رفته است . و هر كه كتاب خدا را خوانده و مرده و به دوزخ رفته از آنان بوده كه آيات خدا را به مسخره مىگيرند .

373