در حالى كه دنيا بانگ برداشته است كه جداشدنى است و فرياد كرده است كه ناماندنى است و خود را به نيستى هشدار داده و با محنت و بلاى خود ، محنت را نمايش داده و با شادمانى خود به شوق شادمانى انداخته شامگاه با مصيبتى جانگداز گذشت و بامداد با نعمت و عافيت برگشت تا بترساند و مشتاق گرداند . مردمى هنگام پشيمانى آن را به باد مذمّت گيرند . به همگان ، به درستى خدمت كرده و به آنها يادآورى نموده تا به ياد دارند و اندرز داده تا پند پذير گردند و بيم داده تا بترسند و تشويق كرده تا شيفته شوند ؛ پس اى نكوهندهء دنيا كه خود فريفتهء نيرنگهاى آن هستى ! دنيا كى نزد تو شايستهء مذمّت بوده ؟
بلكه كى تو را به خود به فريب كشيده ؟ آيا به خفتنگاه‌هاى پدرانت كه در آنجا به خواب مرگ رفته‌اند و استخوانهايشان پوسيده تو را فريفته يا به خوابگاه‌هاى ابدى مادرانت كه در خاك آرميده‌اند ؟ چه بسيار بيمارانى را كه به دست خود پرستارى كردى و با پنجهء خود تيمار داشتى و براى آنان نسخه تهيه كردى و از پزشكان ، اوصاف بيماريشان را جويا شدى و به مقصود خود دست نيافتى و حاجتت [ كه بهبود آنان را خواهان بودى ] بر نيامد . دنيا خود را به خاطر آن برايت مجسّم كرد و با اين كار ، حال آن بيمار حال فرداى تو را به تصوير كشيد كه نه دوستانت به تو سودى رسانند و نه فريادت به جايى برسد ، هنگامى كه نشانه‌هاى مرگ بر تو سخت و دشوار گردد و سوز دلهاى دردناكت افزون شود ، آن لحظه كه ناله سودى نبخشد و شيون و زارى از مرگ جلوگيرى نكند . تنگ سينه را سخت بكشد و گلو را بگيرد . گوش به فرياد ندهد و از دعا و نفرين نهراسد . اى دريغا از اندوه هنگام مرگ ! سپس او را بر تابوتى چوبين بر سر چهار دست ببرند و در گورش بخوابانند ، خوابى طولانى و قبرى تنگ ! تاب و توان رفته و رشتهء عمرش گسيخته و مهرورزانش به دور افكنده و نوازشگرانش دست نوازش از او برداشته ، دوستانش نزديك نشوند و هيچ زائرى نزدش نيارامد و خانه اش نظمى پيدا نكند و اثرى از او نماند و گزارشى از او به دست نيايد . وارثانش صبح زود بشتابند و ميراث را تقسيم نمايند و هلاكت به او ملحق شود و گناهان او را احاطه كنند .
اگر كار خيرى كرده و از پيش فرستاده خوب كار كرده است و اگر كار بدى كرده سرانجامش زيانبار است . چگونه ثبات اين دنيا سود بخشد در حالى كه سرانجام آن مرگ است و زيارتگاهش گور . پس همين براى پند دادن بس است !

315