اى كميل ! تو خالى از نعمتهاى خدا و عافيت او نيستى ؛ پس در هيچ حال از حمد و تمجيد و تسبيح و تقديس [ و شكرگزارى ] و ياد او دست بر ندار و خود را از آنها خالى مگردان .
اى كميل ! مبادا از كسانى باشى كه خدا در باره آنها فرموده : « خدا را فراموش كردند و او نيز آنان را دچار خود فراموشى ساخت » [ سورهء حشر ( 59 ) ، آيهء 19 ] . و آنان را فاسق دانسته ؛ پس آنان از گروه فاسقانند .
اى كميل ! مهم آن نيست كه نماز بگزارى و روزه بدارى و صدقه دهى ، مهم و قابل توجّه آن است كه نماز با دلى پاك و عملى خدا پسندانه و خشوعى كامل انجام گيرد و بنگر در چه نماز مىگزارى و بر چه نماز مىخوانى و اگر [ آن لباس و مكان نماز ] از راه درست و حلال نباشد قبول نيست .
اى كميل ! از زبان آنچه در دل است مىتراود و دل به خوراك قوام گيرد ؛ پس خوب بنگر كه جسم و جان تو از چه چيز تغذيه مىشوند ؛ پس اگر آن حلال نباشد ، خداوند تسبيح و سپاس تو را نمىپذيرد .
اى كميل ! بفهم و بدان كه به هيچ يك از مردم اجازه خوددارى از امانت پردازى را نداده‌ايم ؛ پس هر كه چنين اجازه اى را از ما روايت نمايد ، ادّعاى بيهوده كرده و گناه نموده است و به سبب دروغى كه ساخته سزايش دوزخ است . سوگند مىخورم كه از رسول خدا صلَّى الله عليه و آله ساعتى پيش از ارتحالش شنيدم كه سه بار به من فرمود : « اى ابا الحسن ! امانت را به نيكوكار و تبهكار بازگردان ، چه زياد باشد و چه كم ، حتّى اگر نخ و سوزن باشد » ! اى كميل ! جهاد نيست مگر به فرمان امام عادل و گرفتن غنيمت جنگى حلال نيست مگر با اجازهء امام فاضل .
اى كميل ! اگر پيامبرى ظهور نمىكرد و در روى زمين مؤمن متّقى مىبود در دعوت خود راه نادرست مىرفت يا درست ؟ بلكه به خدا سوگند كه راه نادرست را در پيش مىگرفت تا وقتى كه خداوند به آن كار منصوبش نمايد و اهل و شايسته آن منصب سازد . اى كميل ! دين از آن خداست و خداوند از هيچ كس قيام به آن را نپذيرد مگر آن كه رسول باشد يا نبىّ يا وصىّ .
اى كميل ! آن مقام الهى ، همان نبوّت است و رسالت و امامت و جز آن مقامى نيست مگر دوستداران پيرو يا سرگردانان بدعت گذار ؛ همانا خداوند از تقوا پيشگان مىپذيرد .

291