لشكريان ، به فرمان خدا دژهاى استوار مردم و زينت زمامداران و عزّت دين و وسيلهء امنيّتاند و كار مردم جز به آنها استقامت نپذيرد . و كار لشكر سامان نيابد ، جز به خراجى كه خداوند براى ايشان معيّن فرموده است تا در جهاد با دشمنانشان نيرو گيرند و به آن در به سامان آوردن كارهاى خويش دلگرم باشند و نيازمنديشان را تأمين نمايند . و اين دو گروه بر پاى نمانند جز با سومين گروه از مردمان كه قاضيان و كارگزاران و نويسندگاناند كه در كارها حكم دهند و عدالت را آشكار كنند و آنچه سود مسلمانان است فراهم آورند و در امور كلَّى و جزئى مورد اطمينان باشند . و گروه‌هاى ياد شده بدون بازرگانان و صنعتگران ، نمىتوانند دوام بياورند ؛ زيرا آنها منافع را جلب مىكنند و بازارها را با آن بر پاى مىدارند و مردم را از تهيّه نيازمنديها به دست خودشان كه [ تهيه و ساخت آنها به طور مستقيم ] برايشان امكان پذير نيست ، بىنياز مىنمايند . سپس طبقهء پايين يعنى نيازمندان و درماندگانند كه سزاوار است كه زمامدار آنان را به بخشش خود بنوازد و ياريشان نمايد . در نزد خداوند براى هر يك از اين گروه‌ها ، گشايشى است و براى هر يك بر زمامدار حقّى است ، آن قدر كه حال او را نيكو دارد و كارش را به صلاح آورد . و زمامدار از عهدهء آنچه خدا بر او مقرّر داشته برنيايد ، مگر به كوشش و يارى جستن از خداوند و خود را براى اجراى حقّ ملزم ساختن و شكيبايى در كارها پيشه كردن ، خواه بر او دشوار آيد يا آسان نمايد .
آنگاه از لشكريان خود آن كس را به فرماندهى برگمار كه در نظرت ، در حقّ خدا و پيامبر او و امام تو ، خيرخواه تر و پاكدامنتر و بردبارتر و داناتر و باتدبيرتر باشد ؛ كسى كه دير خشمناك شود و زود به پذيرفتن پوزش گرايد و به ناتوانان مهر ورزد و بر زورمندان سختگيرى نمايد و خشونت آنان را به ستم برنيانگيزاند و ناتوانى وى را بر جاى ننشاند . آنگاه به مردم والاتبار و خوشنام و خوش سابقه بپيوند و سپس پيوند خود را با رادمردان و دليران و سخاوتمندان و جوانمردان استوار ساز ؛ زيرا اينان كانون بزرگوارى و شاخسار نيكى و خوبىاند و به خوش بينى به خدا و ايمان به مقدّرات الهى ره برند . آنگاه به امور زندگىشان آنسان بپرداز كه پدر نسبت به فرزندش مىپردازد . اگر كارى كرده اى كه سبب تقويت آنان شده است ، نبايد در نظرت بزرگ جلوه نمايد و نيز نبايد لطف و احسان تو در حقّ آنان ، هر چند ناچيز باشد ، در نظرت اندك جلوه كند ؛

217