و به كارهاى آنان بر بندگان خدا سرپرستى داشته است ، پس مبادا چنين كسانى را همراز و همدم خود سازى و در مسئوليت خود شريك گردانى ، چنان كه شريك ديگر حاكمان بوده‌اند و آنان را هلاك ساختند و به پرتگاه‌هاى بدى كشاندند .
هرگز فريفته ظاهرسازى آنان مشو ؛ زيرا آنان ياوران گناهكاران و برادران ستمكاران و محور هر طمع و دغل بوده‌اند . در حالى كه تو مىتوانى بهترين جايگزين را براى آنان بيابى كه ادب و نفوذ آنها را دارند ، كسانى كه كارها را خوب بررسى مىكنند و به نيك و بد آنها پى مىبرند . اينان براى تو كمخرجتر و پركارترند [ كارآيى و بازدهىشان بهتر ] و مهربانىشان بيشتر و دوستىشان با غير تو كمتر است . نه ستمگرى را در ستمش يارى داده و نه بزهكارى را در بزهش . و هيچ گونه سابقهء همكارى [ با دشمنان ] در درازدستى بر مسلمانان و هم پيمانان نداشته‌اند ؛ پس اينان را در خلوت و جلوت به دوستى خود برگزين . و سپس از ميان آنان افرادى را برگزين كه در حقّ گويى از همه صريحترند ، هر چند گفتن حقّ تلخ باشد و نسبت به رعايت انصاف در حقّ ناتوانان محتاط ترند و در كارهايى كه خداوند بر دوستانش نمىپسندد ، كمتر با تو هم نظرند ، چه خوشايند تو باشد يا نباشد . زيرا به راستى ، اينان هستند كه تو را به راه حقّ وادارند و به آنچه سودش نصيب تو شود بينا گردانند .
به پارسايان و راستگويان و مردم خردمند و خانواده دار بپيوند و آنان را چنان بپرور كه تو را فراوان نستايند و به بيهوده اى كه نكرده اى ، خاطرت را شاد ننمايند ؛ زيرا ستايش فراوان سبب خود پسندى شود و به فريب كشاند و پذيرش آن موجب دشمنى خداوند است .
مبادا افراد خوش كردار و بدكردار به نزد تو برابر باشند كه اين مايهء دلسردى خوش كردار از نيكوكارى و دلگرمى بدكردار در بدكارى گردد ؛ پس با هر يك چنان رفتار كن كه او بر عهدهء خود گرفته است تا خدايت بدان سود بخشد و تو نيز با آن رفتار ياران خود را سود بخشى .
بدان بهترين چيزى كه مايهء خوش بينى مردم نسبت به زمامدار مىشود ، نيكى كردن زمامدار است در حقّ مردم و كاستن از بار هزينه‌هاى آنان و كم آزردن مردم در امورى كه زمامدار حقّى در آنها ندارد .

213