اى على ! هيچ فقرى سختتر از نادانى ، هيچ ثروتى سودمندتر از عقل ، هيچ تنهايى دهشتزاتر از خودپسندى ، هيچ عملى چون انديشيدن ، هيچ پارسايى چون خويشتن دارى و هيچ اصالت خانوادگى چون خوش اخلاقى نيست . به راستى دروغ آفت سخن ، فراموشى آفت دانستن و منّت نهادن آفت بخشش است .
اى على ! چون ماه نو را رؤيت كردى سه بار تكبير گوى و آنگاه بگو : سپاس آن خدايى را سزاست كه مرا آفريد و تو را پديد آورد و براى تو منزلگاه هايى معيّن كرد و تو را براى همه مردم جهان نشانه اى ساخت .
اى على ! چون در آينه بنگرى سه بار تكبير گوى و سپس بگو : بار الها ! همان طور كه آفرينش مرا نيكو ساختى ، اخلاق مرا [ نيز ] نيكو گردان .
اى على ! هر گاه كارى تو را به هراس افكند بگو : بار خدايا ! از تو انتظارى جز اين نيست كه به حقّ محمّد و آل محّمد از اين بيم و اضطراب رهايم سازى .
على عليه السّلام گويد : به پيامبر عرض كردم : يا رسول الله ، اين كلمات كه [ در قرآن آمده ] :
« آنگاه آدم از پروردگار خود كلماتى دريافت نمود » چه كلماتى بوده است ؟ فرمود : اى على ! خداوند آدم را به هند ، حوّا را به جدّه ، آن مار [ فريبا ] را به اصفهان و ابليس را به سرزمين ميسان فرو افكند و در بهشت چيزى زيباتر از مار و طاوس نبود و مار چهار پا مانند پاهاى شتر داشت و ابليس در درون مار نفوذ كرد و توسط او آدم را بفريفت و نيرنگ زد ؛ پس خدا بر مار خشم نمود و آن چهارپا را از او بيفكند و فرمود : خوراك تو را خاك قرار داديم و بايد با شكم راه بروى و خدا رحم نكند بر آن كس كه به تو رحم نمايد و خدا بر طاوس نيز خشم گرفت چرا كه او ابليس را به آن درخت راهنمايى نمود ؛ لذا آواز و دو پاى طاوس نگونسار گشت . پس آدم صد سال در سرزمين هند درنگ كرد و [ حتى يك بار ] سر به آسمان بلند نكرد در حالى كه دست بر سر نهاده و بر آن اشتباه خود مىگريست ؛ پس خداوند جبرئيل را نزد او فرستاد پس جبرئيل گفت :
اى آدم ! پروردگار - عزّ و جلّ - تو را سلام مىرساند و مىفرمايد : اى آدم ! آيا من تو را به دست خويش نيافريدم ؟ آيا از روح خودم در تو ندميدم ؟ آيا فرشتگانم را به سجده كردن بر تو وادار نساختم ؟ آيا كنيزم حوّا را همسرت نساختم ؟ آيا در بهشت خود تو را اسكان ندادم ؟ پس اى آدم ! اين همه گريه براى چيست ؟

21