زيرا آنان دو دسته‌اند : يا به دين با تو بردارند و يا به آفرينش با تو برابرند . از آنها خطاها سر خواهد زد يا علَّتهايى بر آنان عارض خواهد شد ، و خواسته يا ناخواسته خلافهايى از دستشان برآيد ؛ پس همان گونه كه تو دوست دارى خداوند تو را مورد عفو و گذشت خويش قرار دهد ، تو نيز آنان را مورد عفو و بخشايش خويش قرار ده ، زيرا تو برتر از آنها هستى و آن كه تو را بر آن سرزمين ولايت داده برتر از توست و خداوند برتر از كسى است كه تو را ولايت داده است . از آن رو كه قرآن را به تو آموخته و تو را به سنّت پيامبرش بينا ساخته به شرحى كه در اين فرمان براى تو نوشته‌ام .
[ اى مالك ] هرگز خود را به جنگ با خدا بسيج مكن كه كيفر او را نتوانى برتافت و از عفو و بخشايش او هرگز بىنيازى نخواهى يافت . هر گاه كسى را بخشودى ، از كردهء خود پشيمان مشو و هر گاه كسى را كيفر دادى از كردهء خود شادمان مباش و تا راه چاره اى دارى به تندى [ و خشونت ] مشتاب و مگوى كه مرا بر شما امير ساخته‌اند و بايد فرمان من اطاعت شود ؛ زيرا ، چنين پندارى ، دل را تيره گرداند و دين را پژمرده نمايد و فتنه‌ها را نزديك سازد ؛ پس از بدبخت شدن به خداوند پناه بر . و هر گاه از سلطه و قدرتى كه در آن هستى در تو نخوت يا غرورى پديد آمد به عظمت ملك خداوند بنگر كه برتر از توست و بر كارهايى تواناست كه تو را بر آنها توانايى نيست .
اين چنين نگريستن سركشى تو را فرو نشاند و از تندى تو بكاهد و خردى را كه از تو گريخته است به تو بازگرداند . بپرهيز از اينكه خود را در عظمت ، با خدا برابر پندارى يا در جبروت خود را همانند او دانى كه خداوند هر گردنكشى را خوار كند و هر خود كامهء بر خود بالنده اى را پست و بىمقدار سازد . هر چه خدا بر تو واجب كرده است ، ادا كن و حقّ مردم را از جانب خود و اطرافيان مخصوص و خويشاوندان نزديك و آن كس را كه از رعيّت خويش دوست مىدارى ، به انصاف رعايت نماى كه اگر چنين نكنى ستمكارى و هر كس بر بندگان خدا ستم نمايد ، افزون بر خود بندگان ، خدا نيز دشمن او خواهد بود و خدا با هر كس دشمن شود ، حجّت و دليل وى را باطل سازد و همواره با او در جنگ باشد تا از اين كار باز ايستد و توبه كند . هيچ چيز چون ستمكارى ، نعمت خدا را وارونه نسازد ، زيرا خدا نفرين ستمديدگان را مىشنود و در كمين ستمكاران است و هر كس چنين باشد در دنيا و آخرت گروگان نابودى است .

209