فرمان أمير المؤمنين على عليه السّلام به مالك اشتر هنگامى كه او را به فرمانروايى مصر و توابع آن گماشت به نام خداوند رحمتگر مهربان اين فرمانى است از بندهء خدا ، على امير مؤمنان به مالك اشتر پسر حارث در پيمانى كه با او مىگذارد ، هنگامى كه او را به فرمانروايى مصر مىگمارد تا خراج آنجا را فراهم آورد و با دشمن پيكار نمايد و كار مردم را سامان دهد و شهرهاى آن را آباد سازد .
او را امر مىنمايد به تقواى الهى و مقدّم داشتن طاعت خدا بر ديگر كارها و پيروى از هر چه خدا در كتاب خود بدانها امر فرموده ، از واجبات و سنّتهايى كه كسى به نيك بختى دست نيابد مگر با پيروى از آنها و به بدبختى نيفتد مگر به انكار و تباه ساختن آنها . و بايد كه خداى سبحان را با دست و دل و زبانش يارى نمايد ؛ زيرا او ضامن گشته كه ياوران خود را يارى كند چه همانا او قوى و عزيز است . او را مىفرمايد كه نفس خويش را در برابر شهوتها فرو نشاند ؛ زيرا نفس همواره به بدى امر مىكند مگر كسى را كه خدا رحم كند ؛ چه پروردگارم آمرزندهء مهربانى است . و بايد هنگام مواجه شدن با شبهه‌ها به قرآن اعتماد نمايد ، زيرا بيان هر چيزى در آن است و براى اهل ايمان ، هدايت و رحمت است . بايد به دنبال خشنودى خدا باشد و پيرامون خشم او نگردد و بر نافرمانى خود اصرار ننمايد ؛ زيرا پناهگاهى جز درگاه الهى نيست .
اى مالك ! بدان كه تو را به شهرهايى گسيل داشته‌ام كه پيش از تو دولتها ديده ، برخى دادگر و برخى ستمگر . و همانا مردم در كارهاى تو به همان چشم مىنگرند كه تو در كارهاى فرمانروايان پيش از خود مىنگرى و در بارهء تو همان گويند كه تو در باره آنان مىگفتى . و همانا نيكوكاران را از آنچه خداوند در بارهء آنان بر زبان بندگانش جارى ساخته ، توان شناخت . پس بايد دوست داشتنىترين اندوخته‌ها در نزد تو ، اندوختهء كار نيك باشد كه مقصود از آن فراهم آوردن رعيّت و رعايت آنهاست ؛ پس زمام هواى نفس خود را فرو گير و بر نفس خود بخيل باش در آنچه براى او روا نيست ، كه بخيل بودن بر خود ، به انصاف عمل كردن است در آنچه نفس را خوش آيد يا ناخوش .
مهربانى به مردم و دوست داشتن آنها و لطف در حق ايشان را شعار دل خودساز ؛ مبادا نسبت به آنان چونان حيوان درنده اى باشى كه خوردنشان را غنيمت شمارى ؛

207