برادرت همان حق را بر تو دارد كه تو بر او دارى . هر كه بدون عاقبت نگرى خود را درگير كارها نمايد در معرض حوادث قرار مىگيرد . چاره انديشى پيش از پرداختن به كارى ، تو را از پشيمانى ايمن مىگرداند . هر كه از آراى گوناگون استقبال نمايد ، مواضع خطا را بشناسد . شكيبايى ، سپر نادارى است . تنگ چشمى ، روپوش بدبختى است . آز نشانهء نياز است . مهربان نادار بهتر از ثروتمند ستمكار است . براى هر چيز ، خوراكى است و خوراك مرگ ، آدميزاد است .
اى پسر عزيزم ! هيچ گناهكارى را نااميد مكن چه بسيار گناهكارى كه عاقبت به خير گشته و چه بسيار خوش كردارى كه در پايان عمر تباه شده و جهنّمى گشته است ؛ ما از چنين سرنوشتى به خدا پناه مىبريم .
اى پسر عزيزم ! چه بسا عصيانگرى كه [ توبه كرده و ] نجات يافته و چه بسا فرمانبردارى كه [ تباه گشته و ] سقوط نموده است .
هر كه در جستجوى راستى برآيد ، سختى بر او سبك گردد . رشد نفس در سايهء مخالفت با نفس [ امكان پذير ] است . هر ساعتى كه مىگذرد عمر را مىكاهد . واى بر ستمكاران از داورى بهترين داوران و داناى نهان پنهانكاران .
پسر جانم ! ستم راندن بر بندگان بدترين توشه است براى آن جهان ، با هر جرعه اى ، ناى گرفتنى است و با هر لقمه اى در گلو ماندنى . هرگز نعمتى را فراچنگ نياورى مگر آن كه نعمتى را از دست بدهى . چه قدر راحتى به سختى ، تهيدستى به نعمت ، مرگ به زندگى و بيمارى به تندرستى نزديك است ، خوشا به حال كسى كه كنش و دانش ، دوستى و دشمنى ، گرفتن و نگرفتن ، لب به سخن گشودن و نگشودن و رفتار و گفتار خود را براى خدا خالص گرداند . آفرين ، آفرين بر دانشمندى كه اهل كنش و كوشش باشد و از شبيخون مرگ بهراسد و در حال آماده باش به سر برد و مهيّا گردد . اگرش پرسند اندرز دهد و اگرش وانهند سكوت اختيار نمايد و سخنش درست باشد و سكوتش از درماندگى در پاسخگويى نباشد . واى بر آن كه دچار محروميّت و خوارى و نافرمانى است و از خود نيكو پندارد آنچه را از ديگرى بد مىداند و به مردم عيب گيرد آنچه را خود مرتكب آن مىشود .
پسر جانم ! بدان كه هر كس نرم گوى شود ، دوست داشتنى است . خداوند تو را به سوى هدايتش موفّق نمايد و به قدرت خويش از اطاعتكنندگانش قرار دهد كه همانا او بخشنده و بزرگوار است .

147