زنهار ! كه فريب نخورى از دلبستگى دنياداران به دنيا و كشاكش آنها بر سر دنيا . همانا دنيا پرستان چون سگانىاند كه پارس مىكنند و چون درندگانىاند كه بر سر طعمه از روى خشم زوزه مىكشند و نيرومندشان ناتوانتر را مىخورد و بزرگترشان خردتر را مغلوب مىسازد . دنيا ، دوستداران خود را از راه هدايت ، گمراه ساخته و به كوره راهى انداخته است و ديده آنان را از راه شايسته فرو بسته . سرگردان در بيراهه‌اند و در آشوبش غرق گشته‌اند . دنيا را پروردگار خود گرفته‌اند و دنيا با آنان به بازى پرداخته و آنها نيز سرگرم بازى با دنيا شده‌اند و آن سوى اين جهان را به فراموشى سپرده‌اند .
پسر جانم ! مبادا زيادى عيبهاى دنيا تو را زشت كند ، ستورانىاند برخى پاى بسته و برخى رها شده ، كه خرد خود را از كف داده و رهسپار بيراهه‌اند . آنان را در بيابانى درشتناك و صعب رها كرده‌اند تا گياه آفت و زيان بچرند و شبانى ندارند كه نگهداريشان كند . آرام آرام تاريكى رخت بربندد ، گوئيا كاروان دررسيده و زودا آن كه شتابزده است برگردد . بدان كسى كه شب و روزش زير پاست او را مىبرند ، هر چند خود نرود ؛ و خداوند جز ويرانى دنيا و آبادانى آخرت را نخواسته است .
پسر جانم ! اگر از آنچه كه خدا تو را به بىرغبتى و دل بركندن از آن فرا خوانده دل بركنى و خود را از آن باز دارى ، دنيا شايسته آن است و اگر اندرز مرا در بارهء دنيا نپذيرى يقين بدان كه هرگز به آرزويت نمىرسى و از عمرت فراتر نروى . تو به همان راهى مىروى كه پيشينيان تو مىرفتند ؛ پس در دنيا خواهى ، آرام باش و در طلب معاش نيكو تلاش كن ؛ چه بسا طلب كه به نابودى سرمايه منجر شود ؛ زيرا هر جوينده اى يابنده نيست و چنان نيست كه هر كس در طلب نشتابد ، نيازمند گردد . نفس خود را از هر آلودگى به فرومايگى ، گرامى دار ؛ هر چند تو را به آرزويت برساند ؛ زيرا آنچه از وجود خويش مايه مىگذارى عوض ندارد . بندهء ديگرى مباش كه خدايت تو را آزاد آفريده است . نيكى كه جز به بدى به دست نيايد و آسايشى كه جز با سختى و خوارى حاصل نشود ، كسى چه فايده اى از آنها ديده است ؟

127