و از اندوه‌هاى خود به نزد او شكوه نمايى و در كارهايت از او يارىجويى و رازهاى خويش را كه از مردم نهان مىدارى به او بگويى . آنگاه كليدهاى گنجينه‌هاى خود را به دست تو سپرده ؛ پس در خواهش اصرار كن تا در رحمت به رويت گشوده شود براى آن كه به تو اجازه خواهش كردن داده و هر زمان خواستى درهاى گنجينه هايش را به دعا بگشاى و پافشارى نماى و اگر در اجابت خواستهء تو دير كرد ، نوميد مشو ؛ زيرا بخشش به اندازهء درخواست است و بسا كه در اجابت درخواست تو درنگ نمايد تا درخواست را طولانى كنى و از بخشش بيشتر او برخوردار شوى و چه بسا چيزى خواهى و به تو ندهد ولى بهتر از آن را در اين جهان يا در آن جهان به تو عنايت فرمايد ؛ يا صلاح تو در آن بوده كه آن را از تو دريغ دارد . چه بسا چيزى از خدا طلبى كه اگر به تو ارزانى نمايد مايهء تباهى دين تو گردد ؛ پس همواره از خداوند چيزى بخواه كه نيكى آن برايت پايدار ماند و رنج و مشقت آن از تو دور باشد .
نه مال براى تو باقى ماند و نه تو براى مال باقى خواهى ماند . و همانا به زودى سرانجام پاداش نيك يا بد خويش را مىبينى يا خداوند بخشندهء بزرگوار مورد عفو قرار مىدهد .
بدان كه تو براى آخرت آفريده شده اى نه براى دنيا ؛ و براى نيستى نه براى جاودانه زيستى ؛ و براى مردن نه براى زنده ماندن . همانا تو در منزلى هستى ناپايدار كه بايد از آن رخت بربندى . تنها روزى چند در آن خواهى زيست . راه تو راه آخرت است و تو شكار مرگى كه نه تو را از آن گريز است و نه گزير . در پى هر كه باشد - خواه و ناخواه - او را دريابد . از آن ترس كه گرفتارت سازد ، در حالى كه تو سرگرم گناه باشى ، به اين اميد كه پس از آن توبه خواهى كرد . ولى مرگ ميان تو و توبه حايل شود كه در اين صورت خود را تباه ساخته باشى .
پسر جانم ! بسيار به ياد مرگ باشد و هجوم ناگهانى آن را به خاطر سپار و در انديشهء پيشامدهاى پس از مرگ باش . مرگ را برابر خود بدار تا بر تو رسد و تو حذر از آن را گرفته باشى مبادا به ناگاهت در ربايد . بسيار ياد آخرت كن و آنچه از نعمت و عذاب دردناك در آن است ؛ زيرا اين شيوه تو را به دنيا بىرغبت نمايد و آن را در چشم تو بىمقدار و كمارزش گرداند ؛ چه خدا تو را از دنيا خبر داده و دنيا وصف خويش را با تو در ميان نهاده و از بديهاى خود پرده برگرفته است .

125