پسر جانم ! بدان كه بهترين و محبوبترين چيزى كه از اين اندرزم به كار بندى ، از خدا ترسيدن است و بر آنچه بر تو واجب ساخته ، بسنده كردن ؛ و رفتن به راهى كه پدرانت پيمودند و نيكان خاندانت بر آن راه بودند ؛ زيرا آنان همواره بر كار خود نظر داشتند ، همان گونه كه تو بايد نظر كنى و به حال خود مىانديشيدند ، همان گونه كه تو بايد بينديشى تا سرانجام ، نتيجهء فكرشان در اين باره اين شد كه هر چه را بدانند به كار بندند و از آنچه به آن تكليف نشدند خوددارى نمايند ؛ پس اگر نفس تو از به كار بردن شيوهء آنان سر باز مىزند و مىخواهد خود حقايق را دريابد ، چنان كه آنان دريافته بودند ؛ پس بايد جستجوگرى تو از روى فهم و دانش خواهى باشد نه اينكه به گرداب شبهه‌ها درافتادن و به بحث و جدل بيهوده پرداختن و پيش از اينكه اين راه را بپويى بايد از خداى خود ، يارىجويى و براى توفيق خود به او روى آورى و از هر چه تو را به شبهه كشاند يا به گمراهىات دراندازد ، احتراز كن و چون يقين كردى دلت صفا يافت و خاشع شد و انديشه ات فراهم شد و به كمال رسيد و همهء سعى تو بر يك چيز منحصر گرديد ، آنگاه در آنچه در اين وصيّت برايت روشن ساختم بنگر . و اگر به نظر خودت چنان كه بايد و شايد برايت آمادگى فكرى فراهم نشد ، بدان كه چون شبكورى باشى كه پيش پاى خود را نمىبيند و به راه خطا مىرود .
كسى كه به خطا مىرود و حقّ و باطل را به هم مىآميزد ، جويندهء دين نيست و بهتر آن است كه از رفتن باز ايستد .
به راستى آغاز و انجام آنچه در اين باب با تو شروع مىكنم اين است كه من در برابر تو ، معبود خويش و معبود تو و معبود نياكانت را از اول تا آخر و پروردگار آنچه در آسمانها و زمين است بدان چه او را شايد و چنانچه او را بايد و چنانچه دوست دارد و سزد ، سپاس مىگويم .
و از او خواستاريم كه از سوى ما بر پيامبر خود و خاندانش و بر همهء پيامبران الهى و رسولان خود صلوات فرستد با صلواتى كه همهء آفريدگانش به او فرستند .
و نيز خواستاريم كه نعمت خود را بر ما تمام كند در آنچه ما را توفيق عطا فرموده و در برابر درخواست ، اجابت ما را قرار داده ؛ زيرا در سايهء لطف و نعمت او كارهاى نيك كمال پذيرد .

117