191 - همانا احسان بايد به ديندار يا شخصى كه عيالوار است داده شود و جهاد ناتوانان ، گزاردن حجّ است و جهاد زن ، خوب شوهردارى كردن است و مهرورزى ، نيمى از دين است . هر مردى كه در زندگى صرفه جويى نمايد هرگز روى فقر نبيند .
روزى را بر خويشتن با صدقه دادن فرود آريد ؛ خدا نخواسته است روزى بندگان مؤمن خود را از آنجا كه خود آنان پيش بينى مىكنند و انتظار دارند برساند 192 - هيچ بنده اى به مقام پارسايان دست نمىيابد مگر آن كه از آنچه مباح است از بيم آنچه مباح نيست ، صرف نظر نمايد .
باب آنچه از أمير المؤمنين على عليه السّلام روايت شده است از أمير المؤمنين ، وصى مرتضى ، على بن ابى طالب ، صلوات الله عليه و آله ، روايات مفصّلى در بيان اين معانى رسيده است . با اينكه اگر همهء آنچه را از خطبه‌ها و سخنان ايشان كه فقط در خصوص توحيد به دست ما رسيده - بدون ذكر مسائل ديگر - گرد آوريم به اندازه تمام اين كتاب خواهد شد . ليكن ما اين باب كتاب را تنها با ذكر يك خطبهء آن حضرت در زمينهء توحيد آغاز مىكنيم و سپس به ذكر مطالب ديگر كتاب مىپردازيم و در اين مورد اكتفا مىكنيم به آنچه در بارهء اين معانى از آن حضرت رسيده و كمتر در دسترس است و شيعه و سنّى در انتخاب آن اتفاق نظر دارند و همان مقدار كافى است ، ان شاء الله تعالى خطبهء امام على عليه السّلام در اخلاص توحيد همانا سرآغاز خداپرستى ، خداشناسى است و اساس خداشناسى ، يگانه انگاشتن اوست و شيوهء يگانه انگاشتن ، زدودن صفتها از اوست ؛ چه همهء خردها گواه اين مطلباند كه هر صفت و موصوفى ، مخلوق است و هر مخلوقى گواه آن است كه خالقى دارد كه نه صفت است و نه موصوف و هر صفت و موصوف گواه تركيب است و تركيب نيز گواه حدوث است

103