161 - حيا و آبرودارى از صفات ايمان است .
162 - روز قيامت تا از بنده چهار چيز پرسش نشود قدمى برندارد : از عمرش كه در چه سپرى ساخته ؟ و جوانيش در چه چيز صرف كرده ؟ و از مالش كه از كجا آورده و در چه موردى خرج كرده ؟ و از دوستى ما اهل بيت .
163 - هر كس در معاملهء با مردم ستم نكند ، و در سخن گفتن با آنان دروغ نگويد ، و در وعده هايش با آنان خلف و عهدشكنى نكند ، پس وى از كسانيست كه مردانگى و انسانيتش به حدّ كمال رسيده ، و عدالتش آشكار گشته ، و دوستى و برادرى با وى لازم آمده ، و غيبت او حرام شده است .
164 - مؤمن همه چيزش حرمت دارد : آبرويش و ثروتش ، و خونش .
165 - به اقوامتان احسان كنيد هر چند به يك سلام كردن باشد .
166 - ايمان اعتقادى در دل است ، و ايمان گفتارى به زبان ، و ايمان كردارى به اعضا مىباشد .
167 - توانگرى به زيادى كالا نيست ، بلكه به بىنيازى دل است .
168 - اجتناب و دورى از بدى نوعى صدقه است .
169 - چهار چيز لازمهء هر عاقل و انديشمندى از امّت من است ، گفته شد : اى رسول خدا آنها چيست ؟ فرمودند : گوش فرا دادن به دانش ، و نگهدارى و پخش كردن ، و عمل نمودن به موجب آن است .
170 - همانا برخى از سخنرانيها چون سحر عقل را مىربايد ، و برخى از دانستنها نادانى است ، و برخى از سخنان نارسا است .
171 - سنّت دو گونه است ، سنّت واجب : كه بكارگيرى آن پس از من موجب هدايت و ترك آن سبب گمراهى است . و سنّت مستحبّ : كه عمل به آن سبب برترى بوده و ترك آن گناهى ندارد .
172 - هر كه حاكمى را با آن خشنودى كه مستوجب خشم خداست خشنود سازد از دين خدا بيرون است [1] 173 - بهتر از نيكوكارى ، فرد نيكوكار است ، و بدتر از بدى ، بدكردار

[1] بايد دانست كه مراد از خشمگين نمودن خدا ، يا راضى ساختن او ، اينست كه به محيط غضب حقّ رود يا به محيط رضاى او ، زيرا خداوند محلّ حوادث نيست كه كسى بتواند در او تأثير كرده ؛ او را خشنود كند يا به غضب آورد .

56