احتجاج امام صادق عليه السّلام بر صوفيان هنگامى كه بر وى وارد شدند و او را از طلب روزى بازداشتند [ روزى ] سفيان ثورى بر امام صادق عليه السّلام وارد شد و بر تن آن حضرت جامه اى ديد سفيد همچون پوست داخلى تخممرغ ، به امام عرض كرد : اين گونه جامه در خور شما نيست ! پس آن حضرت فرمود : به گفته‌ام گوش فرا ده و آن را بخاطر بسپار كه براى دنيا و آخرت تو خير است بشرط آنكه بر سنّت پيامبر و حقّ از دنيا روى ، نه آنكه ناحقّ و با بدعت ( يعنى : شرط بهرمند شدن از سخنان من رها كردن بدعت و عقيدهء ناحقّ است ) . اين مطلب را برايت بازگو مىكنم كه رسول خدا صلَّى الله عليه و اله و سلَّم در روزگارى بسر برد كه نه زمين حاصلخيزى بود و نه غذاى مطبوعى ، پس وقتى دنيا رو نمايد ( يعنى : رفاه و فراوانى باشد ) در اين صورت شايسته ترين مردم به برخوردارى از آن نكوكارانند ؛ نه تبهكاران ؛ و مؤمنانند نه منافقان ، و مسلمانانند نه كافران ! اعتراضت چيست اى ثورى ؟ ! كه بخدا قسم - من با همين حال كه مىبينى - از آن زمان كه به خوب و بد دنيا واقف شدم هيچ صبح و شامى بر من سپرى نشد كه مالى در ميان اموالم باشد و خدا دستور داده باشد در جايى مصرف كنم جز آنكه همان جا به مصرف رساندم .
راوى گويد : سپس گروهى زهدنما بر آن حضرت عليه السّلام وارد شدند كه همه را دعوت مىكردند تا به همان شيوهء ايشان به قوت اندك و جامهء پست زيست كنند .
و به امام عليه السّلام گفتند : براستى آن رفيق ما از سخن با شما واماند و دليل و حجّتى بيادش نيامد ، امام عليه السّلام فرمود : دلائل خود را تماما بياوريد ، گفتند : بىشكّ دلائل ما تنها از كتاب خدا ( قرآن ) است ، فرمود : آن را بياوريد چرا كه به پيروى و عمل شايسته تر است ، گفتند : خداوند تبارك و تعالى در تعريف دسته اى از اصحاب پيامبر صلَّى الله عليه و اله و سلَّم مىفرمايد : * ( وَيُؤْثِرُونَ عَلى أَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ وَمَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِه فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ) * ، يعنى : « و ايشان را بر خود ترجيح مىدهد ؛ هر چند كه خودشان نيازمند باشند ، و آن كس كه از بخل و آز نفسش نگه داشته شود ، ايشانند آن رستگاران - حشر : 9 » ، پس با اين كلام كردار ايشان را ستوده ، و در جاى ديگر فرموده : * ( وَيُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّه مِسْكِيناً وَيَتِيماً وَأَسِيراً ) * ، يعنى : « خوراك را با دوستى آن ( با آنكه خود به آن مايلتر و نيازمندترند ) به بينوا و يتيم و اسير مىخورانند - إنسان : 8 » ، پس ما به همين اندازه [ از كلام الهى ] بسنده مىكنيم

327