اينان ( در قيامت يا در اين جهان ) افسوسها دارند و پناهگاه امور شبهه ناكند ، و اهل تيرگيها و گمراهى و ترديدند ، هر كه را خداوند بخودش و دلخواهش واگذاشت در نزد كسى كه اطلاعى از وضع او ندارد مورد اعتماد قرار ميگيرد ، و در پيش كسى كه او را نشناسد متهم نخواهد بود اينان چقدر شبيهند بچهار پايانى كه شبانشان از سر آنها رفته .
دريغا از كارهائى كه شيعيان من بزودى نسبت بهم انجام دهند پس از اين دوستى موقتى كه امروز با هم دارند ، چگونه يك ديگر را خوار و زبون سازند و همديگر را بكشند ، فردا است كه آنها از اصل و ريشه جدا و پراكنده گشته و بشاخه دست زنند ، و از بيراهه انتظار پيروزى دارند ، هر دستهء آنها بشاخه اى بچسبد ، و بهر سو كه آن شاخه متمايل شود آنان نيز بهمان سو متمايل گردند .
با اينكه خداوند - كه ستايش خاص او است - بزودى اينان را براى بدترين روز ذلت بنى اميه بدور هم گرد آورد هم چنان كه باد پائيز لكه هاى ابر را گرد آورد ، خدا ميان آنان الفت برقرار كند و سپس مانند توده هاى ابر متراكم و انبوه آنها را بهم به پيوندد .
و پس از آن درهائى بروى ايشان بگشايد كه چون سيل بنيان كنى از جاى خويش بيرون آيند ، ( فيض ( ره ) گويد : اشاره بنهضت ابو مسلم خراسانى بر عليه بنى اميه است ) چون سيل باغهاى يمن - سيل عرم - كه خدا موسى را براى ( ويران كردن سدّ ) آنها فرستاد ( و آن را سوراخ كرده آبها بصورت سيلى بنيان كن سرازير شد ) و در برابرش هيچ تپه اى بجاى نماند و راه آن سيل را هيچ كوه محكمى برنگرداند ، و خدا آنان را در شكم دره ها پراكنده كرد ، و سپس آنها را بمانند چشمه سارهائى بروى زمين روان كرد تا بوسيلهء آنها از مردمى حقوق پايمال شده مردم ديگرى را بازستاند ، و گروهى را بدست آنان در ديار و خانمان گروه ديگرى جاى داد براى آواره كردن بنى اميه ، و تا مسلط نشوند بر آنچه بزور گرفته بودند .

92