و اهل نجران را بجاهاى خودشان برميگرداندم ( كه عمر آنها را از يمن كه سرزمين آنها بود بسرزمين عراق كوچ داد بتفصيلى كه در فتوح البلدان بلاذرى ص 72 - 73 ط مصر مذكور است ) .
و اسيران فارس و ملتهاى ديگر را از روى كتاب خدا و سنت پيامبرش ( ص ) باز ميگرداندم .
در اين صورت ( و با اجراى اين كارها و بازگرداندن آنها از مسير منحرفى كه اكنون در آن است بمسير حقيقى آن ) مردم از دورم پراكنده ميشدند .
بخدا سوگند اگر بمردم دستور ميدادم كه در ماه رمضان جز نماز فريضه را بجماعت نخوانند ( و از خواندن نوافل شبهاى ماه رمضان بجماعت كه عمر دستور داده جلوگيرى ميكردم ) و بآنها اعلام ميكردم كه نوافل بجماعت خواندن بدعت است ، برخى از همين لشكريانم كه اكنون بهمراه من جنگ ميكنند فرياد ميزدند : اى مسلمانان سنت عمر دگرگون شد ، على ما را از نماز نافله در ماه رمضان باز ميدارد ، و ترس آن را دارم كه از يك سوى لشكر ( بر من ) شورش كنند .
من چه كشيدم از دست اين امت ! از اختلافشان ، و از پيروى كردنشان از پيشوايان گمراه و خوانندگان بسوى دوزخ . ( در اينجا دوباره سخن امام عليه السّلام بدنبال سخنان پيشين باز گردد و فرمايد ) :
و اگر از خمس بهرهء خويشاوندان را ميپرداختم كه خداى عز و جل ( در بارهء آن ) فرمايد : « اگر بخدا و آنچه روز تميز حق و باطل روزى كه دو گروه تلاقى كردند ايمان آورده‌ايد » ، ( سورهء انفال آيه 41 ، و اين قسمت كه امام عليه السّلام استشهاد فرموده دنبالهء آيه خمس است ، و برخى گفته‌اند ذكر قسمت اخير براى اين است كه عقيدهء بخمس آل پيغمبر ( ص ) شرط ايمان بخدا و قرآنست ) .
پس مائيم بخدا سوگند مقصود از خويشاوندان كه خدا ما را بخود و رسول خود ( ص ) مقرون ساخته و فرموده : « از آن خدا و رسول و خويشاوندان و يتيمان و مسكينان و در راه ماندگان » ( در بارهء ما

89