نامهء ديگرى نيز از آن حضرت بسعد الخير 17 - حمزة بن بزيع گويد : امام باقر عليه السّلام نامهء زير را بسعد الخير نوشت :
* ( بِسْمِ الله الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ) * اما بعد نامهء تو رسيد ، در آن يادآورى كرده بودى شناختن چيزى را كه تركش سزاوار نيست و فرمانبرى از كسى كه خوشنودى خدا در خوشنودى او است ، و از اين مطلب اين مقدار را بر خود پذيرفتى و قبول كردى كه خود در گرو آن هستى اگر آن را واگذارى ، و تعجب ميكنى از اينكه رضايت خدا و فرمانبرداريش و خيرخواهيش پذيرفته نشود و يافت نشود و شناخته نشود جز در ميان بندگانى آواره ( و بىياور ) و دور از اجتماعى كه مردم آنها را بريشخند گيرند از اين جهت كه آنها كارهاى مردم را منكر دانند و آنها را از كارهاى زشت جلوگيرى كنند ، و گويا گفته ميشد : كه مؤمن بحقيقت ايمان نرسد تا نزد مردم مبغوضتر باشد از لاشهء گنديدهء الاغ . . .
( فيض ( ره ) گويد : از رويهمرفته اين كلام استفاده مىشود كه تا باينجا سخنانى بوده كه سعد الخير در نامهء خود نوشته است ، و از اينجا به بعد امام عليه السّلام در صدد پاسخ آن برآمده ، و محتمل است از جمله : « و تعجب ميكنى . . . » به بعد كلام امام عليه السّلام باشد ) .
و اگر چنان نبود كه تو هم مانند ما دچار بلا ميشدى و آن وقت بلا و آزار مردم را مانند عذاب خدا ميگرفتى ( و براى رفع آزار آنها عذاب خدا را انتخاب ميكردى ) - و من ، تو و خودمان را در پناه خدا قرار دهم از چنين كارى - تو را با دورى مقامى كه دارى بحق نزديك ميكردم ( و مطالبى را برايت بيان ميداشتم ) .
و بدان - خدايت رحمت كند - كه بدوستى و محبت خدا نرسى جز بمبغوض شدن در پيش بيشتر

80