« و چون انسان را ناراحتى و سختى رسد پروردگار خويش را بخواند و بسوى او بازگردد . . . » ( سورهء زمر آيهء 8 ) فرمود : اين آيه در بارهء ابو فصيل ( يعنى ابو بكر ) نازل شده زيرا رسول خدا ( ص ) در نظر او مردى ساحر و جادوگر بود ، و هر گاه ناراحتى باو ميرسيد - يعنى بيمار ميشد - پروردگار خود را ميخواند و بسويش باز ميگشت - يعنى از آن عقيدهء باطلى كه در بارهء رسول خدا ( ص ) داشت توبه ميكرد - سپس هنگامى كه خداوند نعمتى باو ارزانى ميكرد - يعنى تندرستى باو ميداد - « آنچه را پيش از آن بدرگاه خدا خوانده بود از ياد مىبرد - يعنى توبه اى را كه بدرگاه خداى عز و جل كرده بود از سخنى كه در بارهء رسول خدا ( ص ) گفته بود كه او ساحر و جادوگر است - و از اين رو خداوند ( بدنبال آن ) فرمايد : » بگو تو بكفر اندكى بهره ببر كه براستى تو از دوزخيان هستى « يعنى اين فرمانروائى و امارتى كه بناحق و بدون دستورى از خداى عز و جل و از رسول او بر مردم كردى .
گويد : سپس امام صادق عليه السّلام فرمود : آنگاه خداى عز و جل سخن را متوجه على عليه السّلام كرده و از وضع او و فضيلتى كه در پيشگاه خداى تبارك و تعالى دارد بيان فرموده و چنين گويد :
« آيا كسى كه در اوقات شب در حال سجده و ايستاده عبادت كند و از آخرت بترسد و برحمت پروردگار اميدوار است ( با ديگران يكسان است ) بگو ( اى محمد ) آيا برابر و يكسانند كسانى كه ميدانند - كه محمد رسول خدا است - با كسانى كه نميدانند - محمد رسول خدا است و او را جادوگر و دروغگو دانند - فقط صاحبان خرد اندرز ميگيرند » ( آيهء 9 ) .
پس امام صادق عليه السّلام فرمود : اين بود تأويل اين آيه اى عمار . شرح - در اينكه چرا ابو بكر را ابو فصيل نامند ، مجلسى ( ره ) گويد : براى آنكه « فصيل » بچهء شترى را گويند كه از شير باز گرفته باشند ، و « بكر » نيز بشتر جوان گويند ، پس اين دو لفظ هر دو در معنا با هم نزديك است . . . و برخى گفته‌اند : كنيهء ابو بكر پيش از اسلام ابو فصيل بوده و پيغمبر ( ص ) او را به « ابو بكر » كنيه داد .
پايان جلد اول < / لغة النص = فارسي >

289