ابو ذر با برادرزاده اش و زنش از مدينه بيرون رفتند و چيزى نگذشت كه سواران بنى فزارة كه در ميان آنها عيينة بن حصن بود ( اطراف مدينه را همان جا كه ابو ذر بود ) غارت كردند و رمه ( و شتران اهل مدينه ) را بردند و برادرزاده اش را كشتند و زنش را كه از بنى غفار بود باسارت بردند ، و خود ابو ذر كه زخمى عميق از نيزه برداشته بود بمدينه آمد و در برابر رسول خدا ( ص ) بعصاى خود تكيه زده ايستاد و گفت :
خدا و رسولش راست گفتند ، رمه را بغارت بردند و برادرزاده‌ام را كشتند ، و اينك تكيه بعصا در برابرت ايستاده‌ام . پس رسول خدا ( ص ) در ميان مسلمين فرياد زد ( و آنان را براى بازگرداندن شتران غارت شده بكمك طلبيد ) و بدنبال غارتگران رفتند و رمه را برگرداندند و چند تن از مشركان را نيز كشتند . مترجم گويد : اشاره بغزوهء ذى قرداست كه ابن هشام و ديگران نقل كرده‌اند و ما آن را ترجمه كرده‌ايم ( ترجمهء سيره ج 2 ص 191 ) و البته اختلافى بين آنچه در اين حديث ذكر شده با نقل سيرة هست كه در آنجا نامى از ابى ذر برده نشده و بجاى آن مردى از بنى غفار ذكر شده كه در پاورقى احتمال داده‌اند كه او پسر ابى ذر بوده و ساير اختلافاتى كه پس از مراجعه معلوم گردد .
97 - ابو بصير از امام صادق عليه السّلام روايت كند كه فرمود : رسول خدا ( ص ) در غزوهء ذات الرقاع در لب رودخانه زير درختى فرود آمد و ناگهان سيلى برخاست و ميان آن حضرت و اصحاب و يارانش جدائى ، انداخت ، مردى از مشركين آن حضرت را ديد مسلمانان نيز لب رودخانه ايستاده بودند و منتظر بودند تا سيل قطع شود ( و بنزد رسول خدا ( ص ) بروند ) مرد مزبور بقوم خويش رو كرده گفت : من اكنون محمد را ميكشم ، بهمين منظور نزديك آمد و با شمشير برسول خدا ( ص ) حمله كرد سپس گفت : كيست اى محمد كه تو را از من نجات بخشد ؟ فرمود : پروردگار من و پروردگار تو ، در اين هنگام جبرئيل عليه السّلام او را از اسبش بزير افكند و به پشت بر زمين افتاد ، رسول خدا ( ص ) برخاست و شمشيرش را گرفت

185