باب ( بيست و پنجم ) اعتقاد در اعراف ابن بابويه رحمة الله عليه گويد : اعتقاد ما در باب اعراف آن است كه اعراف سورى است يعنى مكان مرتفعى است يا حجابى است ميان بهشت و جهنم ، بر آنجا مردانى هستند كه هر كس را بسيما ميشناسند و آن مردان پيغمبر ما صلى الله عليه و آله و سلَّم و اوصياء آن جنابند داخل بهشت نميشوند مگر آنكه شناساى ايشان بوده و ايشان شناساى او بوده‌اند ، و داخل آتش نميگردد الا كسى كه ناشناس ايشان بوده و ايشان ناشناس او بوده‌اند .
و نزد اعراف حاضرند آن كسانى كه كارشان معوق مانده تا امر خدا در بارهء آنها صادر شود يا اينكه عذابشان كند يا اينكه بازگشت بر ايشان بعفو و رحمت فرمايد [1]

[1] شيخ مفيد عليه الرحمة فرموده است كه بتحقيق كه گفته شده است كه اعراف كوهى است ميانهء بهشت و جهنم و گفته شده است كه آن ديواريست ميانهء بهشت و جهنم و مجمل امر در آن آنست كه آن مكانى است كه نيست از بهشت و نه از دوزخ و بتحقيق كه آمده است خبر به اين مضمون و باينكه هر گاه روز قيامت بوده باشد رسول اللَّه صلى اللَّه عليه و آله و امير المؤمنين و امامان از ذريهء او صلوات اللَّه عليهم آن كسانى كه قصد نموده است خداوند بقولش كه : * ( وَعَلَى الأَعْرافِ رِجالٌ يَعْرِفُونَ كُلًّا بِسِيماهُمْ وَنادَوْا أَصْحابَ الْجَنَّةِ أَنْ سَلامٌ عَلَيْكُمْ لَمْ يَدْخُلُوها وَهُمْ يَطْمَعُونَ ) * ( سورهء اعراف آيهء 46 ) يعنى براى اعراف ميباشند مردانى كه ميشناسند هر يك بسيماء ايشان پس ندا مينمايند اصحاب بهشت را كه سلام باد بر شما ( تا آخر آيه ) و اين به جهت آن است كه خداوند تعالى ميشناساند ايشان را اصحاب بهشت را و اصحاب دوزخ را بسيمائى كه قرار ميدهد بر ايشان و آن سيماء علامتهائى است ، و بتحقيق كه بيان نموده است آن را بقولش در اين قول كه : * ( يَعْرِفُونَ كُلًّا بِسِيماهُمْ ) * * ( يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيماهُمْ ) * ( سورهء الرحمن آيهء 41 ) شناخته ميشوند گناهكاران بسيماء خود و بتحقيق كه بيان فرموده است خداوند تعالى در اين آيه كه : * ( إِنَّ فِي ذلِكَ لآياتٍ لِلْمُتَوَسِّمِينَ ، وَإِنَّها لَبِسَبِيلٍ مُقِيمٍ ) * ( سورهء حجر آيه 75 ) پس خبر داده است كه در ميان خلقش گروهىاند كه نشان ميگذارند خلق را پس ميشناسند ايشان را بسيماى ايشان . و روايت شده است از امير المؤمنين عليه السّلام كه فرمود در پارهء از كلام خود كه : منم صاحب عصائى كه آلت نشان گذاردن است يعنى علمش به كسى كه ميداند حالش را بنشان ، آن عصاء است . و روايت شده از حضرت ابى جعفر محمد بن على الباقر عليه السّلام كه پرسيده شد از قول خداوند كه : * ( إِنَّ فِي ذلِكَ لآياتٍ لِلْمُتَوَسِّمِينَ ) * ( سوره حجر آيه 75 ) آن حضرت فرمود كه اين آيه در شأن ما اهل بيت نازل شده است يعنى در شأن امامان عليهم السّلام . و بتحقيق كه آمده است حديث به اين مضمون كه خداوند تعالى ساكن ميگرداند اعراف را ( يعنى در اعراف ) گروهى از خلق كه مستحق نمىباشند بهشت جاودانى را بدون عقابى و نه مستحق ميباشند خلود در نار را و ايشانند كه بتأخير افتاده‌اند اميدوارند از براى امر خداوند و از براى ايشان است شفاعت و ايشان هميشه بر اعرافند تا آنكه اذن و رخصت حاصل شود از براى ايشان در داخل شدن بهشت بشفاعت پيغمبر صلى اللَّه عليه و آله و امير المؤمنين و امامان بعد از او عليهم السّلام و گفته شده است نيز كه اعراف جاى سكناى گروهى است كه نبوده‌اند در زمين مكلف كه تا مستحق گردند بسبب عملهاى خود بهشتى را و نه دوزخى را پس ساكن ميگرداند ايشان را خداوند تعالى در آن مكان و بعوض ميدهد المهاى دنيائى ايشان را به نعيمى كه نميرسند بسبب آن منزلهاى اهل ثواب را كه مستحق آن مىباشند بسبب عملها . و بعد از آن شيخ فرموده است كه : همه آنچه را كه ذكر نموديم ( يعنى در باب اعراف ) جائز مىباشد در عقول و به تحقيق كه وارد شده است به آن خبرها و خداوند داناتر مىباشد بحقيقت آن مگر آنكه آنچه جزم به آن حاصل است از اين اخبار آن است كه اعراف مكانى است ميانهء بهشت و دوزخ كه مىايستد در آن مكان كسى كه نام برديم او را از حجتهاى خداوند تعالى بر خلقش و ميباشند در آن مكان روز قيامت گروهى كه به تاخير افتاده‌اند از براى امر خداوند و آنچه بعد از اين مذكور شد خداوند داناتر است بحقيقت حال آن - مفيد .

83