تمام عمر دنيا كه قائمى غير از او نخواهد بود ، جهت آنكه پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلَّم و ائمه عليهم السّلام بر آن حضرت دلالت نموده‌اند باسم و نسب شريفش و به او تصريح نموده و بشارت داده‌اند ، صلوات الله عليهم اجمعين و من اين فصل را از كتاب هدايه بيرون آورده‌ام .
باب « سى و ششم » اعتقاد در عصمت انبياء و ائمه و ملائكه ابن بابويه رحمة الله عليه گويد : اعتقاد ما در شأن انبياء و رسل و ائمه و ملائكه صلوات الله عليهم اجمعين اينست كه ايشان معصوم [1] و

[1] فرموده است شيخ مفيد عليه الرحمة كه عصمت از خداوند تعالى براى حجت خود ، آن توفيق دادن و لطف است و چنگ ( زدن ) حجتهاى خدا به آن توفيق و لطف از خلاصى از گناهان و غلط نمودن ( اشتباه كردن ) در دين خداوند و عصمت تفضلى است از جانب خداوند تعالى بر كسى كه بداند كه چنگ خواهد زد بعصمت او ، و اعتصام ، كار آن شخص چنگ زننده است و نيست عصمت مانع از قدرت بر قبيح ، و نه مضطركننده آن شخص معصوم بسوى حسن و نه ملجأكنندهء او بسوى حسن ، بلكه آن عصمت چيزيست كه ميداند خداوند كه هر گاه بكند آن را در بارهء بندهء از بندگانش اختيار نمىنمايد با آن نافرمانى او را ، و نيستند همهء خلق كه دانسته شود اين از حال ايشان بلكه دانسته شده از ايشان به اين صفت ايشانند ( آن كسانى كه برگزيدگان و نيكان از خلقاند ( ) ، فرموده است خداوند تعالى : * ( إِنَّ الَّذِينَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الْحُسْنى ) * ( سوره انبياء آيه 101 ) تا آخر آيه و فرموده است كه : * ( وَلَقَدِ اخْتَرْناهُمْ عَلى عِلْمٍ عَلَى الْعالَمِينَ ) * ( سوره دخان آيه 32 ) و فرموده است : * ( وَإِنَّهُمْ عِنْدَنا لَمِنَ الْمُصْطَفَيْنَ الأَخْيارِ ) * ( سوره ص آيه 47 ) و پيغمبران و امامان بعد از ايشان صلوات اللَّه و سلامه عليهم معصوم ميباشند در حالت پيغمبرى خود از جميع كبائر و صغائر و عقل تجويز مينمايند بر ايشان ترك مستحبى را بدون قصد تقصير و معصيت و تجويز نميكند بر ايشان ترك واجبى را از واجبات ، مگر پيغمبر ما و امامان بعد از او صلوات اللَّه عليهم كه بودند سالم از ترك مستحب و واجب پيش از حالت امامت و بعد از آن ، و اما وصف نمودن ايشان بكمال در همه احوال ايشان ؛ پس آنچه جزم به آن حاصل مىباشد كمال ايشان است در همه احوال ايشان كه بودند در آن حجتهاى خداوند تعالى بر خلقش و بتحقيق كه آمده است خبر به آن كه رسول خدا و امامان از ذريهء او صلوات اللَّه و سلامه عليهم بودند حجتهاى خداوند از ابتدائى كه كامل نمود عقلهاى ايشان را تا وقتى كه قبض نمود روح ايشان را ، و نبود از براى ايشان پيش از حال تكليف حال نقص و جهلى پس بدرستى كه ايشان جارى مجراى عيسى و يحيى عليهما السّلام بودند در حصول كمال از براى ايشان با صغر سن پيش از رسيدن به حد احتلام و اين امرى است كه تجويز مينمايد آن را عقول و انكار نمىنمايند آن را ، و نيست بسوى تكذيب اخبار راهى و وجه آن است كه جزم نمائيم بر كمال ايشان عليهم السّلام در علم و عصمت در حال نبوت و امامت و توقف نمائيم پيش از آن را ( يعنى پيش از پيغمبرى و پيش از امامت ) كه آيا بود حال ايشان حال نبوت و امامت يا نه و جزم نمائيم كه عصمت لازم ايشان است از اولى كه كامل گردانيد خداوند تعالى عقلهاى ايشان را تا وقتى كه گرفت ايشان را عليهم السّلام . مفيد

117