الهى مىباشند .
و گرفتن حقايق از طريق وحى براى همه بندگان ممكن نيست ، چه مناسبت ويژه يى بين مبدأ و گيرنده وحى لازم است تا آنچه از جانب مبدأ افاضه مىشود ادراك نمايد . لذا پروردگار عالم بايد عده يى از بندگانش را انتخاب كند كه از نظر روحانيت و پاكيزگى از كثافات و آلودگيهاى جهان بشريت مناسبت و ارتباط با مبدأ اعلى دارند ، و بدين جهت مىتوانند بطور روحى ، حقايق را از پروردگار جهان بگيرند .
و از نظر كسوت بشريت مشابهت و مشاكلت صورى با مردم دارند و بدين جهت مىتوانند با آنان معاشرت و آميزش نموده وحى را به ايشان برسانند .
بعلاوه اگر بنا شود هر يك از بندگان مستقيما مورد وحى واقع شوند قابليت تشخيص وحى رحمانى را از شيطانى ندارند و نمىتوانند بفهمند كه مبدأ وحى ايشان خداوند جهان است يا شيطان به خلاف اينكه وحى را از فردى از افراد بشر كه به ظاهر مانند خود آنهاست بشنوند و به وسيله معجزات و خرق عادات صحت و سقم آن را تشخيص دهند .
از اين مقدمات نتيجه مىشود كه ناگزير بايد بين خدا و بندگان سفرائى وجود داشته باشند . و نيز لازم است كه اين سفراء از نوع بشر باشند . و نيز لازم است كه با وجود مشابهت صورى از نظر خلقت و تركيب ، در احوال و اخلاق با آنان مخالف يعنى از رذائل اخلاق و حالات و صفات نكوهيده پاكيزه باشند و جنبه روحانيت آنان غالب باشد تا به عالم روحانيت شباهت داشته و با آن عالم مناسبت داشته باشند . و داراى قوه عصمت بوده بوسيله معجزات و خرق عادات مؤيد باشند تا وجودشان براى ديگران حجت باشد .
2 - حكما در اثبات نبوت برهانى دارند كه مبتنى بر مقدماتى بدين شرح است :
" الف " - ما را آفريدگارى است توانا .
" ب " - آفريدگار جسم و جسمانى و مادى نيست . وبرتر از اينست كه با چشم سر يا يكى از حواس ظاهرى ادراك و احساس شود .
" ج " - حكيم است يعنى بخير و منفعت نظام جهان دانا و به طرق

198