نسائى ( 2 / 150 ) از ابن مخرمه روايت كرده است : « عمر بن خطاب گفت : شنيدم هشام بن حكيم بن حزام ( از مشركينى كه پس از فتح مكه ايمان آورد ) سوره‌ى فرقان را تلاوت مى كرد و در آن حروفى را مىخواند كه پيامبر خدا قرائت نكرده بودند ؛ از او پرسيدم : چه كسى اين سوره را به تو آموخته است ؟ گفت : رسول خدا ؛ گفتم : دروغ مىگويى ! رسول خدا اين گونه سوره را برايت قرائت كرد ؟ ! پس دستش را گرفتم و او را به نزد رسول الله بردم و گفتم : اى رسول خدا ! شما سوره‌ى فرقان را به من آموختيد و من شنيدم اين مرد در سوره‌ى فرقان حروفى را مىخواند كه شما قرائت نكرده بوديد ؛ پيامبر فرمود : اى هشام ! بخوان ؛ پس او همان گونه قرائت كرد ؛ سپس رسول خدا فرمود : اين گونه نازل شده است ؛ سپس پيامبر فرمود : عمر ! بخوان و من قرائت كردم و پيامبر فرمود : اين گونه نازل شده است ؛ سپس پيامبر فرمود : قرآن بر هفت حرف نازل شده است ! » ( بخاري : 6 / 100 و 6 / 110 و 3 / 90 و 8 / 215 ؛ مسلم : 2 / 201 در دو روايت ؛ أبو داود : 1 / 331 ؛ الترمذي : 4 / 263 ؛ البيهقي : 2 / 383 ؛ أحمد : 1 / 24 و 39 و 45 و 264 ) عمر بىپروا و به صراحت مىگويد كه پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) فرمود : اين آيه از نزد خدا با دو لفظ متفاوت نازل شد ، سپس به اين نتيجه رسيد كه تا هفت لفظ نيز صحيح است ! عمر خيال مى كرد كه با اين كار ، مشكل اختلافى كه در قرائت ها بود - به ادعاى عمر اختلاف در متن قرآن ! - را حل كرده است . در واقع شايد حرف او مشكل را در آن مقطع زمانى كم رنگ كرد ، اما پيروانش را چهارده قرن سردرگم نمود تا توضيح و توجيهى معقول براى گفته‌ى او بيابند !

94