تعداد زيادى از طلقا در مدينه ساكن شدند ، ترس از بسمله در جانشان باقى مانده بود و از شنيدن آن اكراه داشتند .
آنان پس از پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) توانستند عمر و ابوبكر را راضى كنند كه اين آيه را كنار بگذارند . اما انتقام گيرى از بسمله اين جا پايان نيافت و طلقا آرام نگرفتند تا پذيرفتند كه اين آيه حتى از قرآن هم نيست ! به طورى كه سرخسى در المبسوط ( 1 / 15 ) گفته است : « گذشتگان بر اينكه سوره‌ى كوثر داراى سه آيه است اتفاق نظر دارند و اين سه آيه بدون شمارش بسم الله - به عنوان آيه - است . [ پس با اين كار در قرآنى بودن بسم الله تشكيك كردند ] و ايجاد شك و شبهه در قرآنى بودن ، اولين گام اختلاف ميان احاديث و علما است و قرآن با شبهه ثابت نمىگردد ؛ براى اثبات قرآنى بودن يك سخن يقين لازم است . » ابن قدامة حنبلى در المغنى ( 1 / 522 ) از احمد بن حنبل روايت كرده است : « بسم الله جزء سوره‌ى فاتحه نيست و آيه اى از سوره هاى ديگر قرآن نيز محسوب نمىشود و قرائت آن در نماز واجب نيست ؛ يارانش نظر او را تاييد كرده اند و ابو حنيفه ، مالك ، اوزارعى و عبدالله بن معبد رمانى نيز اين سخن را گفته اند . » اهل بيت ( عليهم السلام ) ، پاسخ آنها را داده و فرموده اند بسمله والاترين آيه‌ى قرآن است . در تفسير عياشى ( 1 / 21 ) از امام صادق ( عليه السلام ) نقل شده است : « چه مىكنند ؟ ! خدا آنها را بكشد ! برترين آيه‌ى كتاب خدا را هدف قرار داده اند و ادعا مىكنند اظهار و تلاوت بسم الله بدعت است . »

87