ترديد ايجاد مىكند ، چيزى روايت نكرده است با وجود اينكه دو عنوان از كتابش را به معوذتين اختصاص داده است .
بخارى مىدانست كه در قرآنى بودن اين دو سوره اختلاف است و افرادى منكر آن هستند ، با اين وجود فقط رواياتى را نقل كرد كه شك را تقويت مى كرد ؛ با اينكه از روايات صحيحى كه قرآنى بودن معوذتين را ثابت مىكند ، خبر داشت . استاد بخارى ابن خزيمه ( 1 / 266 ) است كه در كتاب صحيح اش نام يك قسمت را « باب خواندن معوذتين در نماز ، بر خلاف نظر كسانى كه مىگويند معوذتين جزء قرآن نيستند . » قرار داده بود و بخارى اين كتابِ ابن خزيمه را نزد او خوانده بود !
همچنين بخارى در بعضى موارد ، پيش از ذكر آيات معوذتين ، مىگويد : ( خداوند مىفرمايد ؛ ) آيا اين خود شهادت به قرآنى بودن اين دو سوره نيست ! ؟
اگر او اعتقاد داشت كه اين سوره ها از قرآن هستند و نظر مخالفان را رد مى كرد ، پس چرا فقط احاديثى را روايت مىكند كه معوذتين را قرآنى نمىداند و رواياتى كه در رد آن وجود دارد ، هر چند كه با معيارهاى او صحيح است ، روايت نكرده است ؟
جواب اين است ، بخارى اعتقادى به قرآنى بودن آن ندارد ! اما در واقع او نيز مانند ديگر علمايشان ، اين اعتقادش را از مسلمانان مخفى مىكند و در لفافه به آن اشاره مىكند ! آنان در واقع معتقد به تحريف قرآن و اضافه شدن معوذتين به آن هستند .

84