مذهب اهل بيت ، بر سنت قنوت نبوى در هر نماز صحّه گذاشته است و محقق حلّى ( معتبر : 2 / 238 ) در سخنى مبسوط مىگويد : « اصحاب اماميه بر استحباب يك قنوت در هر نمازِ واجب يا مستحب ، اتفاق نظر دارند و اين روش همه‌ى علماء ماست .
شافعى مىگويد : قنوت بعد از ركوع نماز ، خصوصا نماز صبح ، مستحب است و اگر فراموش شد ، بايد سجده‌ى سهو به جا آورد ؛ چرا كه [ قنوت ] مانند تشهد اول مستحب است . در بقيه‌ى نمازها ، اگر بلايى نازل شده بود ، [ براى رفع بلا ] همه متفق اند كه بايد قنوت گرفت . [ راوى مىگويد : ] اگر بلايى نازل نشده بود ، دو قول وجود دارد . اكثر صحابه با شافعى هم نظرند .
از ميان فقهاى اهل سنت ، مالك معتقد است كه قنوت در نماز وِترى كه در نيمه‌ى دوم ماه رمضان خوانده شود ، جايز است .
ابوحنيفه مىگويد : قنوت نه تنها سنت نيست ، بلكه مكروه است ، به جز در نماز وتر كه قنوت در آن مستحب است و احمد بيان مىكند : اگر در نماز صبح قنوت خوانده شود ، اشكالى ندارد و مىگويد : فرماندهان لشكر ، قنوت مىخواندند . [ يعنى فقط براى يارى طلبيدن از خدا ] [ علامه حلّى ادامه مىدهد : ] براى ما شيعيان قنوت دعايى است كه به آن امر شده است ، زيرا خدا مىفرمايد : أدعونى أستجب لكم ( غافر : 60 ) و وقوموا لله قانتين ( بقره : 238 ) و از آنجايى كه دعا از برترين عبادات است ، نمىتواند با نماز منافات داشته باشد و آنچه كه احمد بن حنبل از فضل بن عباس نقل

74