همه‌ى اين روايات ، پيامبرى را به تصوير مىكشد كه پس از اعتراف به ( نعوذ بالله ) اذيت و تازيانه زدن مردم و فحش دادن و لعن كردن آنها ، توبه مىكند و در عوض اين خطا ، براى همه‌ى آن فرعونيان و شيطان صفتان ، دعاى خير مىكند ، آن هم خيرى بىقيد و شرط !
فقهاى اهل سنت ، در توجيه اين روايات جعلى درمانده اند ؛ زيرا پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) كسى را جز به فرمان خدا لعن نمىكند ، پس لعن كردن او ، اطاعت امر خدا بوده است ، و اگر اطاعت بوده ، كه ديگر نياز به توبه و اعتراف ندارد ! همچنين ، دعاى خير براى كسى كه از طرف خدا ، لعن شده جايز نيست . در منابع خودشان به وضوح درباره‌ى روايات لعن آمده است كه پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) فرمود : « به خدا قسم اين سخن ، گفته‌ى من نيست بلكه خدا چنين گفته است . » ( احمد : 4 / 48 و 57 و 420 و 424 ؛ مجمع الزوائد : 10 / 46 ؛ كنز العمال : 12 / 68 ؛ الحاكم : 4 / 82 ) علاوه بر آن ، اگر لعن پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) بنابر ادعاى آنان ، از روى خشم و غضب بشرى باشد ، گناه بزرگى است كه لعن كننده را از عدالت ساقط مىكند و خود پيامبر ملعون است ! چرا كه آن گونه كه خودشان روايت مىكنند لعن كردن مؤمن هم سنگ قتل اوست و لعنى كه از [ دهان ] لعن كننده خارج مىشود ، اگر سزاوار لعن شونده بود ، به سوى او مىرود و گرنه به همان كسى كه او را فرستاده برمىگردد . ( كنز العُمّال : 3 / 614 و 616 ) آنان چاره اى جز اين ندارند ، كه اين گناه را به پيامبرشان نسبت دهند تا بلكه آن ملعونان محبوبشان را تبرئه كنند !

61