5 . خليفه‌ى دوم معتقد بود ، آياتى از قرآن اصلاً نوشته نشده اند ؛ بنابراين به كاتبش زيد بن ثابت دستور داد كه بعضى از آن آيات را در نسخه اش بنويسد ، و درباره‌ى بعضى عبارات ديگر گفت : اگر نمى ترسيدم كه مسلمانان بگويند عمر چيزى به قرآن افزوده است ، حتما دستور مى دادم كه آن را جزء آيات قرآن قرار دهي ! ( بخاري : 8 / 113 ) 6 . خليفه‌ى دوم قرائتهاى مختلف قرآن را به رسميت شناخت و معتقد بود كه اين سخن على ( عليه السلام ) و بنى هاشم كه قرآن بر يك حرف نازل شده ، غلط است . او روايت « نزول قرآن بر هفت حرف » را اين گونه معنا مىكرد : تغييرِ لفظ قرآن جايز است و بيان مضمون آن به زبان عربى يا غير عربى بدون اشكال است ، فقط به شرطى كه آيه‌ى مغفرت به عذاب و آيه‌ى عذاب به مغفرت تبديل نشود ! هر قرائتى كه اين شرط را داشته باشد ، قرائتى جايز و شرعى است كه از جانب خدا نازل شده است .
7 . براى حفظ آبروى مفسر رسمى قرآن و جبران بى اطلاعى او ، پرسش درباره‌ى قرآن ممنوع بود و هركه از تفسير مى پرسيد ، به اشد مجازات دچار مى شد !
8 . قاضى ها ، با توجه به برداشتِ خودشان از قرآن ، قضاوت مى كردند اما به شرطى كه با برداشت خليفه يا صحابه‌ى مورد قبولش در تعارض نباشد . قاضى با ظن و گمان خود حكم مى كرد البته بهتر بود حكم را تا دانستن نظر خليفه به تأخير بيندازد .

30