2 . 1 . حسبنا كتاب الله . . . [1] زمانى كه پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) در بستر مرگ بودند ، دستور دادند پيمانى بنويسند كه اگر مسلمانان به آن پايبند باشند ، پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) ضمانت مىكنند ، همواره بر راه راست خواهند بود و بر جهان حكمرانى خواهند كرد .
اما عمر مانع نوشتن آن شد و گفت : « همانا درد بر پيامبر غلبه كرده است ؛ قرآن نزد ماست و همين قرآن براى ما كافيست . پس كسانى كه پيش پيامبر بودند ، اختلاف نظر پيدا كردند ؛ گروهى مىگفتند : موقعيتى است كه پيامبر برايتان چيزى بنويسد تا بعد از او هرگز گمراه نشويد ، برخى مىگفتند : حرف ما ، حرف عمر است . سخنان بيهوده و اختلاف در ميان آنها بالا گرفت ، تا جايى كه رسول خدا فرمود : از من دور شويد . » ( عدالة الصحابة ، احمد حسين يعقوب / 182 ؛ بخاري ، فصل ( المرضى ) تحت عنوان ( قول المريض : قوموا عني ) 7 / 9 ؛ صحيح مسلم آخر فصل ( الوصية ) : 5 / 75 ؛ مسلم با شرح النووي : 11 / 95 ؛ مسند احمد : 4 / 356 ح 2992 ) مى بينيد كه چگونه عمر ، قرآن را تنها منبع رسمى براى اسلام مى دانست و سنت را يك منبع انتخابى مى شمرد ، كه سران قريش هرچه از آن را كه به دردشان مى خورد ، انتخاب و هرچه كه به نفعشان نبود ، رها كنند يا مانع انتشارش شوند !

[1] . ر . ك : كتاب « ألف سوال و اشكال » ، ج 2 ، بحث كودتاى صحابه عليه پيامبر .

28