اما اين در مقابلِ دردى كه صبيغ تميمى بصرى كشيد ، ناچيز بود . او كه از عمر درباره‌ى معناى « وَالذَّارِيَاتِ ذَرْواً » پرسيد و گرفتار خشم عمر شد . عمر با يك دسته شاخه‌ى تازه‌ى نخل بر سر او كوفت و خون از سرش جارى شد ، پس او را به زندان فرستاد و دستور داد زمانى كه بهبود يافت او را بازگردانند ، سپس دوباره به همان طريق او را زد .
فرمان داد لباس ژنده اى بر او بپوشانند و او را بر شترى سوار كنند و به بصره ببرند و ميان قبيله اش و قبايل ديگر بگرداند و بگويند : صبيغ ، جوياى علم شد اما به بيراهه رفت ، به چيزى پرداخت كه به او مربوط نبود و بهتر بود از آن سؤال نشود . اطعام او ممنوع و بيت المال بر او حرام است . همنشينى و معامله با او قدغن است . اگر بيمار شد كسى حق ندارد به عيادتش برود و اگر مُرد ، كسى نبايد بر جنازه اش نماز بگزارد .
اين مورد را به تفصيل در تدوين قرآن نويسنده ، شرح داده شده است .
عجيب تر اين جاست كه فقهاى مذاهب تا كنون نيز از عمر حمايت و دفاع مىكنند و فتوا مىدهند كه سؤال درباره‌ى تفسير قرآن حرام است ! اما خود نيز به اين فتوا جامه‌ى عمل نمىپوشانند چرا كه براى انجام آن ، بايد تمام كتابهاى تفسير خودشان را جمع كنند و بسوزانند ! بر مفسران و طالبان علوم قرآنى حد جارى كنند ! بر سرشان بكوبند تا خونشان جارى شود ، سپس آنها را سوار بر بار كاميون كنند و در شهرها و روستاهايشان بگردانند و . . . تا مردم را از شرّشان آگاه شوند ! !

116