در خانه‌ى پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) و مسجد النبى و نزد برخى ديگر وجود داشت ! علاوه بر اين ، اهل بيت پيامبر ( عليهم السلام ) و بعضى از صحابه تمام قرآن را حفظ بودند .
همچنين قبل از هر اقدامى از خلفا ، على ( عليه السلام ) نسخه‌ى نهايى قرآن را - طبق فرمايش رسول خدا ( صلى الله عليه وآله ) - جمع كرده بودند و همان گونه كه پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) به او آموخته بود ، آماده نمود . او نسخه اش را به حكومت داد ، اما آنها از پذير شش سرباز زدند و ترسيدند تفسيرى در آن باشد كه به نفعشان نباشد !
مشكل اينجا بود كه حكومت - يعنى عمر ( ! ) - ترسيد كه به نسخه‌ى نوشته شده ، اعتماد كند ! چه نسخه‌ى على ( عليه السلام ) باشد ، چه نسخه اى كه عده اى از انصار حافظ ، اقدام به جمع آن كردند . عمر آنها را از اين كار بازداشت و گفت خود هيأتى براى اين كار تشكيل خواهد داد .
هيأت ، كار جمع آورى را شروع كرد و متن آماده شده را به امانت نزد حفصه گذاشتند ، اما اين كار بسيار به طول انجاميد و نسخه‌ى مذكور به دست مردم نرسيد و مسلمانان در زمان ابوبكر و عمر و قسمتى از خلافت عثمان ، قرآنى رسمى نداشتند ! در اين مدت ، عمر در برابر سؤالات مكرّر مسلمانان درباره‌ى قرائت صحيح قرآن ، با استناد به حديث « نزول بر هفت حرف » تنها يك پاسخ داشت : همه‌ى قرائت ها صحيح است ! !
اين زخم كهنه ، در زمان عثمان سر باز كرد . زمانى كه حذيفه ناراحت و شاكى از ارمنستان بازگشت - چرا كه در ميان لشكريانش بر سر قرائت ها اختلاف افتاده بود - حذيفه از عثمان خواست كه يك نسخه‌ى رسمى از قرآن

108