عمرى به اخلاص و زهد و عبادت آراسته بود ، حكايتى دارند كه حقير از زبان هر دو شنيده ام .
مرحوم پدرم كه در جوانى دكان توتون فروشى داشته نقل مىكرد كه روزى حاجى ملا اسماعيل در دكان من نشسته بود و كتاب دعا در دست داشت ناگهان آقائى در برابر دكان ظاهر شده و خطاب به او فرمود :
بى وضو كتاب دعا نخوانيد .
من عرض كردم شما چه مىدانيد كه ايشان وضو ندارند ؟
به من جواب نداد و از جلو دكان رد شد . ناگهان حاجى ملا اسماعيل به حالت اضطراب افتاد كه او چه كسى بود و از كجا دانست كه من وضو ندارم سراسيمه بدنبال او حركت كرديم ولى ديگر او را نديديم .
مرحوم حاجى ملا اسماعيل مىگفت : من چهل روز بود كه براى تشرف به حضور امام زمان ( عليه السلام ) ختم گرفته بودم ، آن روز روز آخر بود و من هميشه عادت داشتم كه هر روز با وضو از خانه بيرون مىآمدم آن روز تصادفا فراموش كرده بودم كه وضو بگيرم .
حكايت ديگر كه در كتاب " ده پاسخ و پرسش " نوشته عالم بزرگوار حجة الاسلام والمسلمين آقاى حاج شيخ لطف الله صافى مؤلف كتاب نفيس " منتخب الاثر في الامام الثاني عشر " مىباشد و آن مربوط به ساختمان مسجد امام حسن ( عليه السلام ) است كه در اول شهر قم نرسيده به ميدان امام واقع و گنبد و مأذنه هاى آن هنگام ورود به شهر قم از جاده تهران پيدا است .
من قبلا از آيت الله العظمى گلپايگانى " دام عمره " شنيده بودم كه اعتبار انتساب اين مسجد به امام زمان ( عليه السلام ) از مسجد جمكران بيشتر است .
صبيه محترم بانى مسجد حاج يد الله رجبيان كه عالمه فاضله و داراى مقام والائى در علوم شرعيه بالخصوص فقه واصول مىباشد و مايه مباهات نسوان در عصر حاضر مىباشد داستان بناى مسجد را براى حقير نقل كرد و سپس كتاب مذكور را براى اطلاع من از شروح جريان آن فرستاد كه بطور خلاصه از آن

54