ولى مسلما همان قدر كه ترسيم چنين جهانى در افق خيال آسان است ، از نظر عمل فوق العاده مشكل وطاقت فرساست ، ولى به هر صورت ، بشريت ناگزير است چنين راهى را بپيمايد و به آن ، واقعيت عينى دهد كه در غير اين صورت راهى جز تباهى و نابودى ندارد .
خطوط اصلى نظامات چنين جامعه اى در روايات اسلامي با اشاراتى كوتاه و پر معنى ترسيم شده ، و با اينكه عباراتى است كه از سيزده يا دوازده قرن پيش به دست ما رسيده ، كاملا زنده و تازه است .
و در اينجا به چند قسمت حساس آن اشاره مىكنيم :
1 - پيشرفت فوق العاده علوم در عصر مهدى ( عليه السلام ) هيچ برنامه انقلابى بدون يك جهش فكرى و فرهنگى ، پايا و پويا نخواهد بود و رشد و تكامل لازم را نخواهد يافت لذا بدون شك ، نخستين گام در تحقق بخشيدن به چنين هدفى ، اقدام به يك انقلاب فرهنگى است كه افكار را از دو سو به حركت درآورد .
از طرفى در زمينه علوم و دانشهائى كه مورد نياز يك جامعه آباد و آزاد و سالم است ( اين از نظر مادى و روبنائى ) و از سوى ديگر در زمينه آگاهى به اصول يك زندگى صحيح انسانى آميخته با ايمان در جهت معنوى و زير بنائى .
در حديثى از امام صادق ( عليه السلام ) چنين مىخوانيم :
" العلم سبعة وعشرون حرفا فجميع ما جائت به الرسل حرفان ، فلم يعرف الناس حتى اليوم غير الحرفين ، فإذا قام قائمنا اخرج الخمسة والعشرين حرفا ، فبثها في الناس وضم إليها الحرفين حتى يبثها سبعة و عشرين حرفا " .
( علم ودانش بيست و هفت حرف ( بيست و هفت شعبه و شاخه ) است ، تمام آنچه پيامبران الهى براى مردم آوردند دو حرف بيش نبود و مردم تاكنون جز آن دو حرف را نشناخته اند اما هنگامى كه قائم ما قيام كند

216