مىدانستند : او به طهارت و نظافت پايبند و از پليدى گريزان است ، بر سر او زباله مىريختند . هر كس به وى ايمان مىآورد و به آئين او مىگرويد ، با شكنجه‌هاى گوناگون او را كيفر مىكردند تا شايد از يارى وى دست بردارد . گاه اين شكنجه‌ها به شهادت آنان منجر مىگرديد ، مانند شهادت ، سميه و ياسر پدر و مادر - شهيد فئه باغيه در جنگ صفين - عمار .
مدتى او ويارانش در شعب ابى طالب محاصره و از آب و غذا ممنوع بودند ، تا شايد آن بزرگوار از دعوتش دست بردارد .
بالاخره با رحلت ابو طالب عموى بزرگوارش و خديجه ام المؤمنين ، دو بازوى نيرومند حضرت محمد بن عبد الله ( ( صلى الله عليه وآله و سلم ) ) ، جرأت مشركين افزون شد و آن حضرت ناگزير به هجرت گرديد ، به مدينه كوچ كرد .
ظلم و ستمى كه در اين مرحله بر آن حضرت از سوى مشركان مىرفت ، بعيد نبود ، زيرا ، از سوى كسانى بود كه آشكارا با وى دشمنى مىكردند ، و در عقيده مخالف وى بودند ، از اينرو چندان نياز به بيان ندارد ، و به همين مختصر اشاره بسنده مىكنيم .

13